Cabanaconde

Vrijdag 25 juni 2014

Hola Wilma
Je weet het met zoveel keus kan ik moeilijk beslissen, maar uiteindelijk lukt dit wel.
En ja, ik kan je reacties terug lezen. En ik heb ook her en der terug gereageerd.

Hola Ilse
Wat leuk dat je er ook bent. Hoe meer zielen hoe meer vreugd. Ik vind dat gezellig.
Me gusto muchóóóóóóóóóó

Hola juntos

Ben nog steeds ziek. Heb gruwelijk veel keelpijn, blaffen, dit voel ik in mijn luchtpijp, en veel hoofdpijn. Begin dus maar vast met cocabladeren te kauwen tegen de keelpijn.
En ik wil een warme douche nemen, maar ik heb geen warm water. Het water is net niet koud. Heel stoer neem ik wel snel een douche. Maar morgen doe ik dat niet meer. Morgen gaan we weer naar een andere plaats en daar zijn ook thermische baden. Daar verheug ik me nu al op!!!!!!!!!

Ik loop even naar het plein van het dorpje hier vlakbij om water te halen. Dat is op de heenweg heuvel af. Maar terug moet ik weer heuvel op. Ik moet onderweg 1x uitrusten.
Bij het ontbijt bespreek ik het met Coco en Marcel. En die komen tot dezelfde conclusie als ik. Rustdag en beginnen met de antibiotica.
Ik ga uiteraard wel mee naar de Condors kijken. Paracetamollen in en dan gaan we naar het Condor uitzichtspunt.

De condors worden beschermd. En het uitzichtspunt en de condors zijn heilig voor de indianen. Zij vertegenwoordigen de godenwereld.
De condors zijn de grootste aaseters onder de vogels. Ze kunnen een spanwijdte hebben van 3 meter. En een gewicht van 12 tot 14 kilo.
Als ze geen eten in de bergen vinden, gaan ze naar zee. Een uurtje vliegen.
Tijdens de periode dat de zeeleeuwen hun jongen werpen, gaan ze ook naar de zee. En doen zich dan te goed aan de placenta’s. Een lekkere traktatie.
Ze hebben ook een rangorde. De leider eet eerst en dan mag de rest eten.
Condors kunnen 80 jaar worden. En de eerste 7 jaar zijn ze bruin. Daarna worden ze zwart met wit. En het mannetje heeft een kam op zijn hoofd.

Bij de canyon is het giga druk. Er zijn natuurlijk meer mensen die de condors willen bekijken. Ik heb me voorgenomen ergens te gaan zitten en ervan te gaan genieten. Laat de anderen maar foto’s nemen.
En dan zien we eindelijk een aantal condors. Prachtig hoe ze op de thermiek zweven. Soms komen ze vlakbij over je heen. Machtig mooi.
Ik ga toch een beter plekje zoeken en probeer ze op de foto te zetten.
Dat valt niet mee met zo’n k.. cameraatje, waarbij je niet door de lens kunt kijken. Het is een makkelijk cameraatje als je alleen gaat backpacken. Maar nu zou ik willen dat ik mijn spiegelreflex bij me had. Maar goed. Wederom we, in ieder geval ik, hebben Hans. Hoop ik.
Als ik straks een fotoboek maak, staan er de prachtigste natuurfoto’s in. Die zijn dan niet van mij, maar van Hans.
Ik heb wel een stukje film waar ze op staan. Dat is toch iets.
Soms zie je ze met zessen rondzweven. Geweldig!!!!

De condors zijn verdwenen en we gaan terug naar de bus. Loes is haar jas kwijt. Die had ze zolang aan een rots gehangen. Iemand had gedacht. Das mooi, gratis goede jas.
Iedereen gaat haar/zijn rugzak inpakken met de lunch. Ik krijg ook 2 organische broodjes, een tomaat, kaas mag niet ivm antibiotica, en een mandarijn en een banaan. Die laatste ook niet voor mij.
De groep gaat op pad in de brandende zon en ik ga met de bus terug naar het hotel. Slapen, rusten.
Een jongen vraagt of hij en zijn vriendin met ons mee mogen rijden naar Cabanaconde.
Het blijkt dat ze uit Oostenrijk komen. Hoe zijn ze dan bij de canyon gekomen? Met openbaar vervoer. Maar de bus terug komt pas om half 1 en het is nu half 11.
Meteen staan er nog meer backpackers bij de bus, of ze mee mogen rijden. Maar hier gaan de chauffeurs niet meer op in.

Ik word op het plein afgezet, omdat de bus niet door het straatje kan. Want daar staat een vrachtwagen en buldozer te werken.
Op het plein is het druk met groepen kinderen in uniform, muziek bands van kinderen. En de plaatselijke notabelen. Er wordt nu al wat gevierd, maar of dat al voor de onafhankelijkheids feesten is Weet ik niet. Zal ik Coco vanavond eens vragen.
De onafhankelijkheids feesten zijn van 27 t/m 29 juli. Onafhankelijkheids dag is 28 juli.
Nu ik toch hier ben zal ik toch maar wat foto’s hiervan maken. Als het volkslied gespeeld wordt, staat elke Peruaan netjes met de hand op het hart al of niet mee te zingen. Een jochie is fanatiek aan het meezingen.
Dan wordt er weer een speech afgestoken. En iets geroepen, waarop iedereen viva roept.
Een manneke bij mij in de buurt krijgt op zijn donder omdat hij niet netjes in de houding staat.
Ik wil wachten tot de muziek begint en er wat beweging in komt. Maar dan gaat belangrijke meneer nummer 3 ook een speech houden. Dan hou ik het wel voor gezien. Naar bed.

En mijn zak van mijn sweater staat open en daar zit nog wel mijn sleutel in, maar niet mijn telefoon.
Eerste reactie: Paniek. Dan kalm blijven. Is erg als die weg is, maar is vervangbaar. Op de kamer alles doorzoeken. Ik had ook mijn jas aan bij de canyon. En inderdaad daar zit die in.
Antibiotica innemen, mijn broodjes eten. Die overigens heerlijk smaken. En slapen. Ik leg nog een extra deken op mijn bed. En ben zo vertrokken.

Als de groep terug is klopt Marcel op mijn deur. Ze hebben een mooie tocht gehad. Alleen is Astrid van streek. Ze kan haar portemonnee met daarin haar paspoort niet vinden. Ze heeft haar rugzak al doorgespit. Nu gaat ze in de bus kijken.
Ze komt helemaal van streek terug, want daar ligt deze ook niet.
Nog een keer de rugzak doorspitten. En gelukkig. Daar zit deze dus wel in!!!!!!
In een vakje waar deze natuurlijk nooit in zit.
Aan wie doet jullie dit denken???????

Ik ga naar het plein om vitamine C te halen bij de pharmacía. Al wat ik vind is geen pharmacía. In mijn beste Spaans nog maar eens gevraagd. En ik word toch weer terug verwezen naar waar ik vandaan kwam.
Bij een winkeltje nog maar eens gevraagd. En die wijst me weer ook weer iets terug. Dan kijk ik maar in alle winkeltjes, want er is nergens een bordje pharmacía.
Ik kom bij een winkeltje waar ze wat medicijnen verkopen. Ze heeft inderdaad vitamine C.
Maar ik ben met mijn wollige hoofd vergeten wat de dosering ook alweer moest zijn. In het doosje zitten 3 buisjes, waarvan 1 buisje al open is gemaakt.
De 2 dichte buisjes kosten 60 sol, zoveel heb ik niet bij me. 55 sol is ook goed, maar dat heb ik ook niet bij me. Dan zet ze 1 dicht buisje voor me neer en zegt 1 sol. Dat vind ik wel vreemd, maar goed dat doe ik dan maar. Ik leg 1 sol op de toonbank en ze begint 1 tablet uit het open buisje te pakken.
Daar heb ik niet zoveel aan. Goed bedoeld, maar no gracias. In het volgende dorp zal ik nog wel eens kijken.

Terug naar boven ben ik alweer moe, en ga op bed wat wordfeuten. En ook weer wat slapen.

Om 19:00 uur is er breefing en dan gaan we eten. In het hotel is er een stenen oven waar gezellig een houtvuur in brandt. Ik ga een echte op hout gestookte pizza eten.
En deze smaakt ook erg lekker.
Ik voel me nog steeds niet goed. En zeg tegen Marcel dat ik morgen waarschijnlijk ook niet mee loop. Waarop hij zegt dat ik moet. Is geen grote wandeling morgen. Ongeveer 2 ½ uur.
Maar overmorgen is een grote wandeling en dan is de overgang te groot voor mij.
Oké, maar hopen dat de antibiotica aanslaat. En volproppen met paracetamol.

Hasta manana Gerrie