Van Lima naar Helmond

Zaterdag 9 augustus 2014

Hola juntas

Vandaag is de laatste reisdag. Om 8:00 uur gaan we met de bus naar het vliegveld van Cusco.
Om circa half 11 vertrekt het vliegtuig. Bij het inchecken is mijn koffer 27 kg. Omdat we nu als groep inchecken is dit geen probleem, omdat andere een lichtere koffer hebben. Maar straks met KLM terug naar huis geeft dit wel problemen, want ik mag 23 kg meenemen. En per kilo overgewicht betaal je € 25. Dat is € 100 meer. Mooi niet. Daar moet een oplossing voor komen.
Ik had sowieso al mijn dikke vest omgeknoopt, mijn Peruaanse trui aan, Esthers hoed op, en mijn grote poncho opgerold op mijn rugzak.

Zodra ik in onze bus in Lima zit gaat de koffer open. En worden er wat spullen uitgegooid. De kleine flesjes shampoo’s en dergelijke, EHBO-spullen.
Verder gaan er meer spullen in mijn rugzak voor handbagage. Magneten, hangers, stenen, mijn veiligheidsnet (1 kg, wat ik niet gebruikt heb), en mijn sandalen en hoge sneakers. Nu is mijn handbagage wel te zwaar, maar ik doe net of het heel licht is en die wegen ze toch bijna nooit.

We worden rond 14:00 uur op la plaza des armes in Lima afgezet, en hebben tot 16:15 uur om het centrum van Lima te verkennen, bekijken, shoppen, what ever.
Nu heb ik het centrum wel gezien, behalve de catacomben. En mijn voornemen was om die nu te gaan bekijken. Maar ik heb helemaal geen zin om meer oude gebouwen/cultuur te bekijken.
Dus tijd voor lunch, het volgende maal is een vliegtuigmaaltijd. Dus nu nog een goede lunch,min of meer. Ik heb nog maar zoveel soles en ik ga niet meer pinnen.
Ik spot een leuk restaurantje en zie daar 2 bekenden zitten. Anne en Luuc. Gezellig met z’n drietjes lunchen. Even later komen er nog 2 bekenden bij. Jeanette en Hans.
Na de lunch gaat ieder zijn weegs.

Op het plein van het presidentiële paleis is een privé “voorstelling” van Inca dans/processie aan de gang.
Even later komt de stoet naar buiten en de processie gaat door de straten. Bij de laatste groep is het duidelijk dat er veel Spaanse invloeden zijn qua kleding en dans.
De heren dragen witte hemden en zwarte broeken en allemaal, mannen en vrouwen, hebben ze taps aan hun schoenen, waarmee ze regelmatig een roffel dansen.
Verder is er niet veel bijzonders meer te zien. Behalve op het plein mensen kijken. Ook leuk.

Dan komt de bus ons weer halen om naar het vliegveld te brengen. Daar aangekomen staat er al een giga rij voor het inchecken en de balies zijn nog niet open.
Eindelijk gaan ze open en langzaam maar zeker naderen we de balies. Ik al zwetend van angst met mijn grote koffer. Moet ik bijbetalen of niet?
Ik zet de koffer op de weegschaal en durf niet te kijken. Spannend!!!!
Hij weegt........ precies..........23 kg!!!! Si, si. Precies goed. En ik heb alle souvenirs mee.
En ik kan ook nog eens mijn plaats wisselen. Ik heb een raamplaats, maar ik heb tegenwoordig liever een gangpad plaats. Kan ik mijn benen iets makkelijker strekken. En makkelijker even mijn benen strekken. Want ik val overal in slaap, bus, trein, boot, maar op de één of andere manier is een vliegtuig iets moeilijker. Raar maar waar.

We hebben vertraging, maar de piloot vertelt ons dat we met de rugwind deze tijd weer gaan inhalen. Dus 12 uurtjes vliegen.
Beginnen maar eens met een filmpje uitzoeken. Tussendoor een hapje eten en dan worden de lichten gedimt.
Ik ga in ieder geval proberen een beetje te slapen. Dat lukt aardig. Af en toe word ik wakker om een beetje te verzitten, wc-bezoek. En dan doezel ik weer in.
Als ik weer echt wakker wordt is het nog maar 1:40 uur te gaan naar Amsterdam. Wauw!!!! Ik heb heel wat geslapen. Dan schiet zo’n reis lekker op.
We krijgen nog een ontbijtje, althans voor ons is het ontbijt. Hier in Nederland is het al volop middag en helaas geen mooi weer.

De treinen rijden niet rondom Utrecht is mij in Peru al meegedeeld.
Dus mijn lieve zussen en nichtje komen mij ophalen op Schiphol. Gezellig en fijn dat ik niet van trein in bus en terug in trein hoef te sjouwen.
Als ik bij de bagagebanden aankom staan ze al achter het glas te kloppen en te zwaaien. Leuk.
Nu nog wachten op mijn big yellow bag, afscheid nemen van de gezellige groep, en naar buiten.
Ik had ze al met elk een roos zien staan. Ach dat hadden jullie niet hoeven te doen. Hebben ze ook niet gedaan want die zijn niet voor mij, maar voor de gedenktplaats van de slachtoffers van het neergeschoten vliegtuig.
Oeps door de vakantie heb ik daar natuurlijk minder van meegekregen en niet meer zo aan gedacht. Het is een goed idee en ik koop ook nog een roos.
Het is indrukwekkend wat voor foto’s, kaarten en brieven er zijn. Daar krijg ik wel kippenvel van. En dan mag je je gelukkig prijzen dat je weer heelhuids thuis bent. Dat is niet altijd zo vanzelfsprekend.
Janny, gelukkig was jouw voorgevoel wat betreft mijn reis naar Peru dit keer helemaal off!!!!

4 personen en big bagage past allemaal in Janny’s comfortabele auto. Wie had dat ooit gedacht.
Alleen met het starten van de auto heeft Wilma even moeite, maar uiteindelijk lukt dit ook. And off we go!!!!
Onderweg regen, vindt Wilma ook niet zo relaxed rijden. En dan komt ze erachter dat de benzine bijna op is. Tanken
Ja tanken!!! Hoe????? We kunnen de benzinedop wel vinden, maar die gaat tegenwoordig niet met een sleutel open, maar hoe dan wel?????? HELP Piet. Die legt het uit en Janny zegt Oh ja!!!
Niks Oh ja!!! Want hij gaat nog steeds niet open. Janny denkt, en denkt, en je ziet en hoort de radertjes in haar hoofd draaien. Dan weet ze het weer. Niks mis met haar koppie.

Met een volle tank verder door de stromende regen bereiken we Eindhoven.
Daar worden de boodschappen uitgeladen en uitgedeeld. Allemaali zijn ze blij met de souvenirs. En de Alpaca kleedjes zijn al verdeeld op basis van de foto. Allebei tevreden. Veel plezier ermee.
En dan moet ik uiteraard ook het nieuwe familielid leren kennen. Wat een schatje, wat een dotje, wat een snoepie. Ik neem haar mee naar huis. Maar Esther en Sandra zorgen er wel voor dat ik niet ver kom.
Nu ben ik wel een beetje jaloers eigenlijk. Hebben ze in huize Bisschop potverdikkeme 2 leuke, gezellige, knuffelige pups!!!
Maar ik ga zo mijn eigen scheet ophalen. Die heb ik ook gemist.

Joyce en John hebben geweldig goed voor Paco gezorgd. Ondanks zijn vervelende eigenaardigheden.
Zoals papierversnipperaar, etensmonster, buitensneaker, belalarm, zeikerd. En het is ook een slimmerd, enthousiasteling, hardloper, alarmsysteem, lieverd, en scheetje.
En ik ben zóóóó blij om hem weer te zien. En hij is ook zóóóó blij om mij weer te zien.
Joyce en John hééééél erg bedankt voor het zorgen voor Paco. En six cats veel plezier weer buiten.
Ik ga Chinees halen en met Paco op de bank knuffelen.

Hasta la proxima vez (Tot de volgende keer) Saludos Gerrie