Dag 24 Don Long dinsdag 31-1

Hi allemaal

Weer goed geslapen. Goed dat ik mijn hoofdlamp bij me heb. Want 's nachts is er geen electriciteit. En Phiang maakt 's nachts licht met een olielampje. Maar voordat ik die gevonden heb met aansteker ben ik met mijn lampje al naar de WC buiten geweest.

Vandaag is de grote dag van de ceremonie. La en oma zijn alweer bezig om de boom nog meer te versieren. Gisteravond is de andere om ook nog even langs geweest en hebben we draadjes katoen geknipt en geknoopt aan stokjes en die staan nu vrolijk in de boom.
Er zijn weer nieuwe bladeren en bloesems geplukt om de boel nog meer te verfraaien. Ook worden er wierrookstokjes in gezet en bovenin een soort kaars.
Het is een prachtige boom geworden.

Gisteravond zijn er al voorbereidingen getroffen voor het feestontbijt. En nu is het een drukte van jewelste in de keuken. Meisjes en vrouwen uit de buurt helpen volop mee met het eten klaar te maken.

Dan is het tijd om onze mooiste sarongs aan te trekken. En krijg ik een sjaal omgehangen. Want iedereen moet ook een sjaal/handdoek of om de schouder hebben.
Er is een man die de ceremonie gaat leiden.
Ik zit met gevouwen handen voor de boom. Verbonden met de boom door een witte draad die ik vasthoud.
De ceremoniemeester begint met zijn gezang. Iedereen zit ook met gevouwen handen. En ik denk dat iedereen plechtig stil moet zijn. Maar achter mij zitten de oma's met elkaar te giechelen/praten zo nu en dan.

Ik krijg een paar keer rijst over me heen gestrooid.
En dan is het tijd om de armbandjes uit te delen. De witte en gekleurde draden uit de boom worden door iedereen gepakt en krijg ik om mijn beide polsen gebonden. Iedereen wenst mij op deze manier veel geluk en een lang leven. Dat wil ik een aantal mensen in het bijzonder ook wensen. En dat mag ook. Ik doe dit bij Phiang en Mr. Son, La en uiteraard de 2 oma's.
Ik vind het een zeer mooie ceremonie en er spreekt ontzettend veel liefde en moois uit.
Ik ben er best wel door ontroerd.

Dan worden er overal tafeltjes met feestontbijt neergezet. En iedereen zet zich aan het eten.
De heren zijn al begonnen met de Lao Lao en Lao beer. Niet veel anders dan in andere landen.
Het is een feestelijk gebeuren en eindigt in het snoepen van vers gebrande pinda's.

Hoezo beschaving??? De warmte van het samenzijn en samen dingen doen. Ook buiten de ceremonie om. Elkaar helpen en saamhorigheid is in onze Westerse cultuur niet meer zo vanzelfsprekend.
En is hier een groot goed.

De vrouwen zijn allemaal naar beneden verdwenen en we kletsen, zo goed als het gaat, met elkaar.

Mijn fotoboekje ligt nog boven, dus die ga ik halen. Maar daar kom ik ook niet zo gauw weg. Ik moet eerst nog even bij de mannen praten.
Ik word voorgesteld aan de burgemeester?(zover ik het begrijp)
En een andere belangrijk manspersoon. De plaatselijke Lao Lao stoker.

Als alles is opgeruimd nemen La en de stoker mij mee naar de andere kant van het eiland.
We gaan op bezoek bij zijn familie en de stokerij bekijken.
Hier woont ook een tante van Aikham.
Zoals overal op het eiland, zover ik het heb kunnen zien, wordt er overal houtskook gebruikt om te stoken/koken.
Ook hier is een vuurkuil met grote stukken hout om tot houtskool verwerkt te worden. Het wordt afgedekt met een stuk plaatijzer en als we later in de middag terugkomen is de kuil afgedekt met zand.

Ook hier worden we getrakteerd op verse watermeloen.
De stoker wijst ook nog trots naar de varkens en zegt iets. Het duurt even voor ik het versta. Aikham en Jon. Hier blijkt het varkentje (inmiddels varken) van Jon en Aikham te wonen. Gezellig bij nog een aantal andere varkens.

De stokerij wordt ook trots getoond. Hij weet inmiddels dat ik geen Lao Lao drinkt. Dus dit wordt me gelukkig niet meer aangeboden.
In de stokerij staat de ketel lekker te pruttelen. En in een jerrycan wordt de Lao Lao verzamelt. Als de jerrycan vol is. Gaan we met can naar een bootje. Naar het volgende eiland. De bestelling afleveren.
Ik dacht dat dit al Kampusa (Cambodja) was. Maar dat is het volgende eiland.
Hier blijven we ook een tijdje bijkletsen. En wordt er ter plekke een paar kokosnoten uit de boom geplukt. Verse kokosmelk. Lekkerr.

Ook hier wandelen we naar de andere kant van het eiland. Aan de overkant is inderdaad Kampusa. Er wordt hier met bootjes heen en weer over de grens gevaren als dit nodig is. Geen paspoort controle, geen visum.

We gaan bij een volgende familie op bezoek. En hier wordt een jongeman al meteen voor de gek gehouden. Of ik niet iets voor hem ben????
Hij hoort het even aan, maar gaat er dan toch vandoor.
Een vrouw zit op de tafel een visnet af te maken.
Iedereen zit hier op de tafel. Dit is tafel/zit/lig gedeelte ineen.
Ook hier krijgen we de onvermijdelijke watermeloen aangeboden. Blijft lekker.
Ik krijg ook een andere vrucht aangeboden die ik kan leeg lepelen. En ook deze smaakt heerlijk.
Allemaal vers uit eigen tuin, onbespoten groenten en fruit.
Paradijselijk!?
In ieder geval smakelijk.

Dan komt de geplaagde jongeman terug met een schattige puppy van 1 maand oud.
Dat kan ik hem vragen, want hij spreekt een beetje Engels. Dat is wel weer een keer prettig.
Ik vraag of de puppy al een naam heeft. Nee nog niet.
Ik noem hem Boeffie en zeg dat die zo nog moet heten als ik terug kom.
Alom gelach. Boeffie kunnen ze wel uitspreken of de pup zo zal blijven heten????

Terug bij het huis wordt de professionele tolk weer ingeschakeld.
We bellen Aikham, of Aikham belt terug.
Want ik wil wel weten hoe morgen verder. Morgen was de planning om terug naar Don Khong te gaan en daar een busticket voor Cambodja te kopen.
Maar ik heb geen idee hoe laat we weer terug zijn.

We gaan nl met een groep van de familie naar de Khon Phapheng Falls. De grootste, niet door hoogte maar door volume, waterval in Zuidoost Azië.
Ik heb beloofd om het busje te betalen. Aangezien ik niet naar de markt heb kunnen gaan, wil ik toch iets terug doen voor de geweldige gastvrijheid en vriendelijkheid van deze familie.
En ook daar hebben we Aikham voor nodig. Want ze probeerden mij iets duidelijk te maken hierover, maar ik begreep er geen snars van.
Wat blijkt de bus is duurder dan ze gedacht en gezegd hadden. En ze willen mij ook niet beledigen, maar wisten niet hoe nu verder.
Maar ik vind het oké.
Ook wordt afgesproken dat ik in Ban Nakasang wordt afgezet en dan de veerboot naar Don Det kan nemen.
Daar kan ik een busticket kopen voor Cambodja. En het ligt dichterbij de watervallen dan Don Khong. Aangezien de watervallen bijna bij de Cambodjaanse grens zijn.

Ik kan sommigen al wat kleine dingetjes geven.
La geef ik mijn schoudertas die ik ook nog bij me heb. Die is makkelijk voor boeken ed voor school.
Ping geef ik een aantal mini's shampoo/douche gel. Alleen voor haar.
Nu wast die tienermeid zich met een stukje zeep en waspoeder.
De bal blijft uiteraard achter.
En mijn roze teenslippers laat ik ook achter. Daar heeft Phiang een oogje op laten vallen.

Voor het avondeten is er vers geslachte eend. De stukjes eend liggen op een rooster te grillen boven het houtskoolvuurtje.
Samen met sticky rice en groentenschotel weer een heerlijk maaltje.
En mals dat die eendenbiefstukjes zijn. Ik weet niet wat ze ermee doen, maar niet een paar dagen laten hangen om het mals te krijgen.

's Avonds zit de schare kids weer voor de TV naar hun favoriete soaps te kijken. Want zodra er reclame is, wordt de andere zender opgezet.
Met een groepje vrouwen liggen we op de mat wat te lamballen.

Van Phiang en oma's krijg ik nog wat gehaakte armbandjes voor Aikham, Jon en de kids mee.
Ook komt oma 1 's avonds nog langs om een armbandje voor mij te geven.
Lief hé?
Ik noem ze ook oma. Gister hebben ze ook de grootste lol gehad met Engelse en Nederlandse woordjes te oefenen en ik Lao.
Mooi en oma is ze goed bijgebleven.
Helaas is mijn Lao niet zo goed.
Sabaidee. Koptja lai lai. Zep lai (eten was heel lekker)
Verder is er niet zoveel blijven hangen. Ik had het eigenlijk op moeten schrijven dan onthoud ik het beter.

Weer een prachtige en liefdevolle dag hier op Don Long.
Tot morgen

Groetjes Gerrie