Dag 25 Don Det wo 1-2

Helaas, een dag om afscheid te nemen.

Mijn koffer is weer gepakt. En kan mee op het volgende avontuur.

Maar eerst nog gezamenlijk ontbijten met sticky rice.
Ping is al naar school voor ik er erg in heb en ik heb geen bye bye tegen haar kunnen zeggen.
Zover ik het begrijp, heeft Phiang 2 zonen en 2 dochters. Soms moeilijk te zeggen wie er daar woont, omdat iedereen (van de familie) er vrijelijk in en uit loopt.
En La's dochtertje van 3 jaar woont ook bij Phiang, omdat La in Paksé op school zit en daar niet voor haar dochtertje kan zorgen.
Op de eerste dag heeft de tolk al uitgelegd dat La geen husband (meer?) heeft.

De eerste nacht was me ook niet duidelijk waar de mannen/tienerjongens slapen. Maar die sliepen in een ander hutje.
Of dit altijd zo is. Of alleen als ze gasten hebben, heb ik niet durven vragen.

We gaan met een groep familieleden vandaag naar de watervallen. De Khon Phapheng Falls om precies te zijn.
Nu is het toch maar goed dat ik al mijn bagage bij me heb. Omdat ik niet terugga naar Don Khong.

We gaan met de grote boot. Op de bodem wordt een mat uitgespreid waar de vrouwen en de kids gaan zitten.
Als we alles en iedereen hebben ingeladen en kunnen vertrekken.
Springt de broer van Aikham weer uit de boot, gauw nog iets halen.
Het blijkt een kleine jerrycan gasoline te zijn.
Onmisbaar blijkt, want onderweg moet er bijgetankt worden.
De tocht gaat naar de vader van Aikham meer naar het zuiden toe. Hij heeft de minivan geregeld.
Het tochtje gaat kriskras tussen de eilandjes door. Dat zij nog weten waar ze zitten. Voor mij lijken al die eilandjes op elkaar.
Het tochtje duurt ongeveer 1 1/2 tot 2 uur.
Met een fris briesje erbij is het wel lekker.
Oma en La vinden mijn huid zo mooi. Omdat die licht is. Ik vertel hun dat in de Westerse landen hun gekleurde huid mooi is en de lichte huid niet mooi.
Precies het omgekeerde.

De minivan is bedoeld voor 9 personen. Met chauffeur en vrouw van chauffeur zijn we met 13 volwassenen en 4 kinderen. 3 heren zitten achterin de bagagebak.
And off we are!!!

Bij de watervallen moeten we nog entree betalen. Dan is er nog gehannes over de prijs van de kaartjes. Of over mijn kaartje (zover ik het kan volgen)
Ik ben foreigner en moet waarschijnlijk meer betalen. Maar ik geloof dat ze het zo zonder extra betalen hebben opgelost. Zeker weten doe ik het niet.

Voor we bij de watervallen zijn komen we eerst langs een soort markt. Met heel, heel, heel, heel, veel gedroogde vis. Later ontdek ik ook een berg gedroogde kikkers.
Ook zijn er de souvenirs/speelgoed kraampjes. En er hangen mooie sjaals.
Samen met La zoek ik een mooie sjaal uit voor Phiang en één voor haar. Zij is toch het grootste deel mijn tolk en begeleidster geweest. Voor mij voelt ze als een jonger zusje. Nu heb ik 4 zussen!!

De watervallen zijn inderdaad mooi. Niet groots in hun hoogte, wel in de breedte.
De groep is een beetje gesplitst. Ik wilde graag een familiefoto met iedereen maken bij de watervallen. Maar ik mis een aantal mannen.
Als we verder lopen en mr. Son, La en ik over de rotsen klauteren zien we de mannen ook op de rotsen zitten onder een boom, lekker op hun gemakje in de schaduw.
Er worden over en weer foto's gemaakt.
Dan gaan we naar een soort picknick plaats. Hier verkopen 2 vrouwen noodlesoup.
Ze willen allemaal een foto met mij. Dus ik ga van boomstronk naar boomstronk op de foto.
Maar ik zie Phiang nergens, en ik wilde toch ook graag met haar op de foto.
Straks dan maar.

Ik loop nog naar een ander gedeelte van de waterval en op een rustig plekje, waar het water niet zo hard stroomt kan ik me even afkoelen met het frisse water. Dat is fijn.
Dan komt mr. Son ons weer halen om te eten.
We zoeken een rustig plekje om te picknicken. De etenstassen worden uitgeladen.
Er zijn uiteraard een aantal mandjes sticky rice. (Geen markt meer gehad om er eentje te kopen als souvenir. Daar baal ik dus wel van)
Verder stukken gebraden eend/kip. En spicy gedroogde vis schotel. Maar dat kan ik blussen met sticky rice met tamarinde saus. En verse rauwe groenten.
Het is een gepluk en gesmak om me heen. Daar kan ik me makkelijk aan aanpassen. No problem at all!!!

Wat wel grappig is. Dat er veel Westerse mensen een keer naar de groep kijken, doorlopen en dan verbaasd nog een keer omkijken. Zie ik het goed? Zit daar een lange, lichte Westerse tussen?
Buiten de foreigners die de watervallen komen bekijken, zie je ook de Lao-mensen zelf die een dagje watervallen doen.

Dan is het weer tijd om ons in de minivan te proppen.
Op naar Ban Nakasang waar ik de familie moet verlaten.
Vind ik eigenlijk helemaal niet leuk. Het enigste waar ik naar uitkijk is een warme, prive douche.

Ik heb ontzettend genoten van mijn bezoek op Don Long. En van de lieve, hartelijke, vriendelijke mensen.
Zo zijn de Lao mensen.
Wat ik op verschillende toeristische plekken echt niet heb gezien.

Wel bij de mensen die niet direkt met toeristen te maken hebben. Daar komt hun ware aard wel naar boven.
Vriendelijk, hartelijk, hulpvaardig.

Ik wil deze familie en mensen op het eiland van Don Long heel, heel, hartelijk bedanken voor de geweldige tijd die ik bij hun mocht zijn.
En ik voel me beschaamd dat ik niet meer voor ze heb terug kunnen doen.
Ik ga in ieder geval een mooi fotoboek van mijn tijd bij hun maken en aan ze opsturen.
Met veel plezier en warmte zal ik op deze tijd terug kijken.
Een unieke ervaring ook om het echte Laos te leren kennen.

Bij de boten zitten een aantal Laotianen onder een afdakje met bagage. En ik vraag of ze daar wachten op de boot naar Don Det.
Voordat iemand kan antwoorden. Loopt er een man naar mij toe en vraagt waar ik al die armbandjes vandaan heb.
Friends on Don Long.
Hij herhaalt smalend naar de anderen Don Long. Een nepverhaal dus van een stomme toerist.
En nors wordt mij de boot naar Don Det gewezen.

Nu zit ik op Don Det en heb eerst een cultuurshock gehad. Na dagen van basic, Lao en warmte. Zit ik op een op en top toeristisch eiland.
Vol guesthouses, restaurantjes, en voornamenlijk jonge toeristen.
Bij mij op de boot zat een Ierse fietser die een nieuw wiel is wezen halen. En die een goed guesthouse heeft. Van een Duitser die met een Laotiaanse vrouw getrouwd is.

Op het eiland komt deze vrouw met haar scooter er net aan.
Zij heeft nog bungalows vrij. En ze wacht nu op 2 mensen die erover gebeld hebben. Ze wil ons 1 voor 1 met de scooter ophalen en daarnaar toe brengen.
Met mijn roltrolley zal dat wel niet
zo makkelijk gaan.
Het guesthouse is een eind verder lopen, en ik begrijp met gezamenlijke douches en WC's.
Ik begin maar vast te lopen. Maar op een bepaald punt heb ik er geen zin meer in. En ik vraag daar ter plekke of er een kamer vrij is.
Mr Mo heeft wel 2 kamers vrij. Ik ga even kijken.
Met eigen badkamertje en warme douche.
Tegenover is zijn restaurt met gratis wifi.
Ik ga voor deze luxe.
Beneden komt mevrouw met haar schooter er net aan. En ik vertel dat ik van gedachten ben veranderd. No problem zegt ze.
Ik logeer dus in Mr. Mo's guesthouse op Don Det.

Eerst een heerlijke douche en wasgoed inleveren.
Dan installeer ik mij op het terras met mijn laptop.
Niet meteen om deze verslagen te tikken.
Maar om uit te zoeken wat nu wijsheid is voor mijn verdere reis.

Ik heb niet veel dollars meer. En ik weet niet of ik de kips die ik over heb kan omwisselen bij de grens met Cambodja.
Want pinnen kan daar zeker niet. En ik zal Cambodjaans geld of dollars moeten hebben.
Mijn plan was om niet in 1 dag (12 uur overdag in de bus) naar Phnom Pehn te reizen.
Maar in 2 dagen. Met een tussenstop in Kratie. Maar dan zit ik met het geld.
Kom ik daar op tijd aan om nog naar de bank te gaan?
Want het is niet zeker of daar een ATM is, wel een bank die alle kaarten accepteerd.
In PP kom ik 's avonds doodmoe aan, maar mijn guesthouse heb ik al geregeld en daar zijn ATM's (pin aumaten)
Ik heb toch wel spijt dat ik niet met La naar Paksé terug ben gegaan. En daar het vliegtuig boeken voor Siem Reap. En dan PP overslaan.
Maar daar is het nu te laat voor.
En ik wilde avontuur. Dan zal ik avontuur krijgen.

Na gezoek op het internet en navraag hoe laat de bus in Kratie aankomt. Lunchtijd. Besluit ik dan maar morgen naar Kratie te gaan. 's Middags is de bank vast wel open.
Ook kan Mr. Mo een aantal kip omwisselen naar dollars morgen.
Heb ik toch een klein startkapitaaltje om wat te eten onderweg.

Buiten de kamer, het restaurant heb ik niets meer van Don Det gezien.
Alleen mijn laptop en wat te eten en drinken.
Maar nu zijn jullie wel weer bij hoe het met mij gaat.

Morgen hopenlijk meer nieuws uit Cambodja.

Groetjes Gerrie