Donderdag 24 juli

Hola juntos

Weer een nacht slecht geslapen. Zo’n droge, pijnlijke keel. En watten in mijn hoofd. Hopelijk gaat dat snel over.

Vandaag gaan we flink de hoogte in. We moeten een pas van ongeveer 5000 m. over. Onze gids voor de komende 5 dagen in de Colca vallei heet Coco, en hij praat goed Engels en een beetje Nederlandse woordjes. Hij is degene die de tochten voor SNP heeft uitgezet en gaat dus al wat jaartjes mee.

Hij vertelt nog wat van Arequipa. Dit betekent: Ja, ik blijf hier. Are Quipa of zoiets. In de Inca/natlive taal. Dat schijnt de laatste Inca koning gezegd te hebben toen ze hier waren.

De 3 vulkanen die we goed vanaf Arequipa kunnen zien heten: Misti = man (boven de 5000 m) Dit is de kegelvormige, Chachani = Witte jurk Dit is de hoogste (boven 6000 m) en altijd met een witte ijskap. En Pichu Pichu = Berg Berg. (boven de 5000 m)
Machu Pichu betekent Oude Berg. Dit is de taal die de Inca’s spraken en die ze hier in de bergen ook nog spreken.

Aangezien we de hoogte in gaan koop ik 3 liter water en cocabladeren, waarbij een klein grijs brokje zit. Dit is om de hoogteziekte te voorkomen. Veel drinken en cocabladeren kauwen.
We krijgen van Marcel ook blaadjes en een grijs blokje en een lesje cocabladeren kauwen.Het grijze blokje zorgt ervoor dat het sap uit de bladeren beter wordt opgenomen. Het bestaat uit vulkaanas, as van quinoa en een beetje suiker.
We beginnen rustig met 2 stuks en een klein stukje van het blokje. Eerst de blaadjes kauwen tot het sap eruit komt grijs brokje erbij en in je wang stoppen. Zodat de sappen via je wangslijmvlies opgenomen kunnen worden door je lichaam. Ik krijg algauw een verdoofde tong en wang. Raar gevoel, maar een leuke bijkomstigheid is dat mijn zere keel ook verdoofd raakt. Alleen mijn hoofdpijn gaat er niet van weg. En wordt gedurende de reis alleen maar erger. Marcel vraagt steeds of er iemand misselijk is, want dan is de hoogteziekte een graadje erger. Lichte hoofdpijn hoort erbij. Nou die van mij is niet meer licht, maar dat komt ook door de verkoudheid.
Is het kauwen bij iedereen goed gegaan, dan is het propje uitspugen en een nieuwe lading in je mond. Ik begin daarna aan de 3de lading met 5 blaadjes en kauw verwoed verder in de hoop dat ook de hoofdpijn over gaat. Niet dus. Ik geloof dat ik wel 6 of 7 ladingen gekauwd heb.
Ook ben ik een beetje duizelig. Is dat alleen door de hoogte of ook door de cocablaadjes. Anne is ook een beetje slap op de beentjes.
Ik drink me ook te pletter. En bij elke stop, ook al is het na 10 minuten, moeten ik en sommige andere dames steeds plassen. Dat is goed, veel afvalstoffen afvoeren.

Anne en ik gaan een berm naar beneden om enige beschutting te hebben voor kijkers. En we klimmen rustig weer naar boven. Het lijkt wel of we kilometers gerend hebben, we zijn totaal buiten adem. We krijgen een ademhalings tip van Jeanette. Eerst flink de lucht uitstoten, en dan rustig een diepe inademing. Dat helpt. Dat moeten we straks met trekkings om een aantal ademhalingen ook doen. Goede tip.
Al vraag ik me wel bezorgd af of het morgen wel gaat lukken. Als die hoofdpijn niet over gaat word er morgen niet gewandeld. Maar ik word gerustgesteld na een nacht op hoogte te hebben geslapen, begint het lichaam zich goed aan te passen. Ik vertrouw maar op de experts.

Ondertussen moeten we goed uitkijken voor de dieren die hier voorkomen.
Er zijn 4 soorten kameelachtigen in Peru. 2 wilde soorten De vicuna = de kleinste soort. Is te herkennen aan de schuine stand van de nek.
De Guanaco = bijna uitgestorven in Peru, erg schichtig.
En 2 tamme soorten. De Lama en de Alpaca. De Alpaca heeft betere wol, wordt veel voor zachte kleding gebruikt. De baby alpaca wol is nog zachter. De alpaca herken je omdat de wolvacht tot aan de voeten loopt, en op de kop ook zit.
De Lama wol wordt meest gebruikt voor warme dekens en poncho’s. En de lama wordt ook als lastdier gebruikt. Het zijn krachtige dieren.

Op 4000 m zien we een groep vicuna’s bij een waterplas. Fotostop.
Ze leven tussen de 4000 en 5000 m, want op die hoogte groeit het itchu gras waar ze van leven. Dit gras werd door de Inca’s ook gebruikt om touw van te maken.
De vicuna’s leven in kleine kuddes, met 1 mannetje en verscheidene vrouwtjes. Ze kunnen 4 tot 5 dagen zonder water. En ze krijgen 1x in de 2 jaar een jong. Ze kunnen 60 km per uur rennen en kunnen dat een kwartier volhouden. Langer dan hun natuurlijke vijanden. Dit zijn Poema, Bergleeuw en Vos.

Op de pauze stop krijgen we mixed coca thee. Dit is thee van coca bladeren en nog een ander kruid. Wat suiker erbij voor de energie en het smaakt goed. En is gezond.
Ik loop nog even langs de kraampjes waar poncho’s, mutsen en kleding van wol wordt verkocht. En ik zie een oud dametje spinnen. Daar wil ik graag een foto van maken. Marcel heeft al gezegd, dat je eerst toestemming moet vragen, en daarna 1 sol geven. Helaas mislukken de 2 eerste foto’s omdat haar gezicht in de schaduw zit. Ik vraag of ze helemaal in de zon wil zitten en ik hoop dat deze foto wel gelukt is.
Ik heb nu wel spijt dat ik mijn spiegelreflex camera niet bij me heb. Met zo’n groepsreis en je eigen bus is dat goed te doen. Nu met die zon op mijn schermpje is het moeilijk foto’s maken. Maar gelukkig hebben we Hans die de prachtigste foto’s maakt.

De open vlakte hier in de Andes worden pampa’s genoemd. En bij een natte pampa zien we Andes ganzen. Erg mooie vogels.

Bij de volgende fotostop, moet ik uiteraard ook weer plassen. Ik ga niet meer naar beneden. Dus ik kies een grote struik uit waar ik achter kan zitten. Komen er net twee stomme toeristenbus aan, die daar uitgerekend willen stoppen. Ik dirigeer ze mooi door. Ga maar verderop staan.

Mijn hoofdpijn wordt erger en ik ben duizelig. Dus ik blijf verwoed cocabladeren kauwen. Maar het helpt niet. Toch maar even aan Marcel doorgeven. Zijn normale milde verschijnselen van hoogteziekte. Nou ik noem het niet mild meer. Maar we mogen nu nog niets voor de hoofdpijn pakken, omdat je dan de verschijnselen van de Soroche = hoogteziekte niet meer goed kunt beoordelen.

Dan gaan we de pas over, waar we niet stoppen voor fotostops. Omdat we dan te lang op grote hoogte zijn. Dit gaan we op de terugweg doen. De pas blijkt 4910 m hoog te zijn. Mijn record!

In het dorpje Chivay in de Colca vallei gaan we lunchen. Er staat een buffet klaar met heerlijke Peruaanse gerechten. Een pittig kippensoepje vooraf. En dan natuurlijk gerechtjes met Alpaca en vis en groenten. Want groenten hebben we nog niet veel gehad. Dat is echt smullen. Vanavond hoef ik dan niet veel meer te eten. Dat weet ik wel.
Buiten staan 2 knulletjes met een babyalpaca. Maar ik heb niet de puf om moeite te doen om een foto te maken.

Dan komen we bij het uitzichtspunt van de Colca canyon waar vaak condors vliegen/zweven op de thermiek. Meestal is dat ’s ochtends. En dan is het giga druk met alle tourbussen. Dat gaan wij morgenochtend ook doen. Maar nu kunnen we nog genieten in alle rust van het prachtige uitzicht.
Net als we weer naar de bus willen lopen. Roept Coco “Condor”. Even zoeken en dan komt deze onze richting uitgezweefd, vlak over ons heen. En in een mum van tijd is hij alweer ver weg. Even later volgt een tweede. Prachtig gezicht. Lucky us!!!!!

Onderweg zie ik niet veel meer van de omgeving. Last van de zon en een giga hoofdpijn. Dus ik doe mijn ogen dicht. En doezel gelukkig wat weg.
Dan komen we aan bij het dorpje Cabanaconde, waar ons hotel is. Ons hotel heet Kuntur Wassi.
En ik ben zo moe en heb zo’n hoofdpijn. Dat moet die jongen van het hotel gezien hebben, want hij draagt mijn giga koffer en loodst mij via een andere ingang het hotel binnen. En dan sta ik meteen in de receptie ruimte. Terwijl de anderen trappetje op en trappetje af moeten.
Ik krijg van Marcel een kamer vlakbij. Met een trappetje naar beneden. En daar is die jongen weer en brengt mijn koffer naar de kamer. Muchas gracias en een dikke fooi!!!!!!!!!!!!!

Ik heb een leuke, ruime kamer waar het zonlicht nog vrolijk naar binnen schijnt. Ik heb zelfs een prive balkonnetje. Als ik me morgen beter voel kan ik daar een wasje drogen.
We moeten meteen bij aankomst vast ons eten bestellen voor vanavond. Nou dan neem ik een eiwit rijk soepje. Quinoa soep. Dat moet voldoende zijn.
Het is 5 uur en ik neem wat in tegen de hoofdpijn, neusdruppels om de boel los te maken en dan naar bed! Ik heb vast geslapen tot 6 uur.
Een aantal mensen van de groep hadden al hoofdpijn in de bus. Maar nu zijn er nog een aantal die het hebben. En Luuc is er ook nog misselijk bij. Naar bed, goed rusten, blijven drinken. En Anne, zijn vrouw, zal hem in de gaten houden of het niet erger wordt. Beterschap Luuc.
Er zijn een paar lucky few, die weinig of geen last hebben. Mazzelaars!!!!
Ik heb weer wat energie, dus toch nog een verslag vandaag.

Saludos Gerrie