Dag 22 Don Long zondag 29-1

Hello again!

Het heeft eventjes geduurd, maar dan krijg je ook wat!

Gisteravond moest ik dus met mr. Pon regelen hoe laat de familie van Aikham mij op kan halen in Muang Sean.
Geen mr. Pon meer te zien, even daarvoor had ik hem wel zien rondlopen.
Aan het personeel gevraagd. Ja, zei een knul ik breng jou morgen naar Muang Sean voor zoveel kip.
Nee, dat hoeft niet meer. Ik heb al iets afgesproken met mr. Pon. Where is mr. Pon.
Not here! Tomorrow morning!
Na veel aanhouden en zeggen dat ik een agreement met mr. Pon heb, wordt me onwillig gezegd dat mr. Pon bij zijn andere hotel is.
Een eindje verderop.
Ik daarnaar toe. En in een nieuw luxe hotel zit mr. Pon achter de computer te werken. Dit hotel is 2 jaar geleden geopend. 40 - 50 dollar per nacht.
Aan de overkant staat een nog nieuwer hotel. 2 weken geleden geopend. 80 dollar per nacht. Ik zit goed in het guesthouse. En mr. Pon heeft zijn zaakjes goed op orde.
Hijzelf woont op Don Khon en zijn zus heeft daar een guesthouse/hotel?
Goeie business mensen.

Mr. Pon is nog steeds erg behulpzaam en belt met Phiang. Er wordt afgesproken morgenochtend om 7 uur in Muang Saen. Prima geregeld.

Vanochtend om 6 uur nog de zonsopgang gefotografeerd, helaas was het erg bewolkt, dus niet zo'n mooie foto.
Met de pick-up naar Muang Saen.
Daar kan ik op de markt eerst nog even wat boodschappen doen. Ik haal beer Lao en fruit en een voetbal.
En ik wil nog een keer met Phiang naar de markt om eten/spulletjes voor hun te kopen. Kijken of dit gaat lukken.
Vast wel, ze gaan regelmatig naar de markt.

Als we klaar zijn, belt mr. Pon nog een keer met Phiang en zet me bij de kade af.
Meteen komt er een boot mannetje. To Don Det?? No, thank you. To Don Long.
Dan wordt er toch verbaasd gekeken!!!
Prachtig, en de een na de ander druipt af.

Terwijl ik op Phiang wacht speel ik een potje "voetbal" met 2 kleine kids. We hebben er lol in en het doodt de tijd.

Dan komt er een vrouw naar mijn bagage toe. En ik loop naar haar toe. Vraag naar Aikham??? En ze knikt. Voor de zekerheid laat ik nog even mijn fotoboekje zien, met een foto van Aikham en Jon.
Aan haar grote smile is te zien dat we elkaar gevonden hebben.
Phiang en haar zoon moeten nog naar de markt. Dus mijn koffer wordt bij een bevriemd stalletje gedropt.
Zoonlief is uit op een hippe spijkerbroek en shirt.
Ik bekijk de sarongs. En ik vind een mooie blauwe, voor 60.000 kip. Ik kijk Phiang vragend aan, en deze lacht en knikt vriendelijk. Zij is ook bekend met deze mensen want ze kletsen gezellig bij. Zal dan ook wel een normale prijs zijn???
De sarong moet nog wel op maat genaaid worden. Wat in hetzelfde winkeltje kan met de Singer trapnaaimachine. Waarvan er eentje electrisch is gemaakt.
Mijn maten worden opgemeten en we zullen straks terugkomen.

Als we klaar zijn met de rest van de boodschappen, wachten we in het winkeltje tot de sarong klaar is.
De dames wisselen de laatste roddels uit.
Terwijl zoon lief kijkt of hij liever ergens anders is. Wat ik hem niet kwalijk kan nemen. Een puber tussen die dames. Gezellig. Duh!!
En Phiang krijgt een paar keer een telefoontje. Waar blijven jullie nou?
Maar die gekke farang moet nog wachten tot haar sarong klaar is.
Voor 80.000 kip is mijn sarong klaar.
Later hoor ik van La dat ik in Paksé
voor 40.0000 kip klaar was! Ja, dat moet je als farang maar net weten.

Mijn grote koffer wordt in het kleine bootje gehesen. En daar gaan we dan met z'n drieën op weg naar Don Long.
In het bootje bedenkt ik me dat ik ook de grote koffer bij het guesthouse had kunnen laten staan. En spulletjes in mijn rugzak had kunnen stoppen.
Gelukkig helpt meneer Son?? de man van Phiang (als ik het goed begrepen heb) met het uitladen van de boot en vooral mijn grote koffer de oever op te tillen. En de trap op naar de bovenste/slaap verdieping.

Ik word opgewacht/bekeken door een schare mensen. De kids houden veilig afstand.
In het huis van Phiang krijg ik door 2 kleine meisjes (Sorry ik heb de namen niet onthouden) dochtertje van Phiang en dochtertje van La een prachtig boeketje bloemen aangereikt.
Waarna ze zo vlug mogelijk weer afstand nemen.

Een meneer uit de buurt fungeert als tolk. Hij studeert in Paksé voor leraar Engels. Maar wil eigenlijk in de toekomst als toeristengids aan de slag. Hoe hij dat moet doen? Vraagt hij aan mij. Veel oefenen?? En verder Engels studeren?

Hij spreekt een beetje Engels, maar een Europeesche taal is zo moeilijk voor Laotianen. Aikham respect voor jouw Nederlands!!!
We kunnen in ieder geval met elkaar praten, tijdens het eten.
Het fotoboekje komt uiteraard te voorschijn. En dan wordt de vraag gesteld. Waar is de foto van husband?
No husband! Dan wordt er wat tegen de tolk gezegd en flink gelachen.
Ze willen hier al gaan koppelen. Zonder tolk heb ik dat ook wel begrepen.
het eten is lekker is (Tep Lai?)
Phiang brengt haar zoon met de boot naar opa. En ik mag een dutje doen als ik wil. Dat ga ik ook doen.

Later komt de tolk mij weer halen om naar zijn tabaksvelden te gaan kijken. We lopen naar een ander deel van het eiland. En mother, it's hot!!
Op het veld is een groep mensen aan het werk. En ook hier ben ik de big attraction.
Ze willen wel een aantal dingetjes weten van me. Oa hoe oud ik ben en of ik kinderen heb en een husband?
No husband. En of ik dan ooit nog eens een husband wil? No, thank you. Voorlopig niet.
Ook hier hetzelfde verhaal.
Ik mag ook eens proberen te wieden. Is niet moeilijk maar met deze hitte wel.
Als ik gestopt ben, roept de tolk ze tot de orde. Terwijl ik bezig was, lag bij hun het werk stil. Om te kijken. Nu moeten ze van hem wel weer serieus aan het werk. Slavendrijver!!!
Ze werken van 8:00 tot 12:00 uur.
Gaan naar huis voor lunch. En werken dan weer van 14:00 tot 16:00 uur. Ze hebben betere werktijden dan ik!!!

Voor het douchen wordt er water gepompt, en ja Jon jouw douche bestaat nog steeds. En wordt voor mij gevuld.
Met een omslagdoek om kan ik buiten douchen.

Het eten wordt gekookt in de keuken op 2 potten met houtskool. Maar wat kunnen ze lekker koken! De restjes worden in een keukenkast bewaard, veilig opgeborgen voor de honden en de kat.
Bij het avondeten komt de Lao Lao op tafel. En de gastheer en zwagers? willen dat ik gezellig meedrink. Ik proef een klein slokje. En wat ik al wist. Veel te sterk voor mij!
Zij worden wel steeds spraakzamer en gezelliger. Ik klets maar wat mee in het Nederlands/Engels.
Meneer Son is erg trots op de electriciteit in huis. Dat heeft hij zelf aangelegd, begrijp ik uit de gebaren. Als het donker is wordt het aggregaat aangezet, zodat er electrisch licht is. De televisie het doet. En daar wordt dankbaar gebruik van gemaakt. Net als vroeger bij ons toen nog niet iedereen TV had.
Komen de kids allemaal na het eten TV kijken en het is een gezellige drukte.
Ik begrijp ook na vragen dat er 3 TV's zijn op het eiland.

Ik slaap boven in de slaapkamer van en met Phiang en haar dochtertje.
Ik krijg het goede matras en ze legt voor hun een dun matrasje op de grond. Maar er is nog zo'n matrasje en dat pakken we er ook bij. Ik leg dat op het andere matrasje van hun. Maar Phiang schudt van nee! Dat moet nog op mijn matras. Mooi niet dus! Resoluut leg ik dat op hun matras.

Het is al 9 uur. Tijd om te gaan slapen. Terwijl beneden nog kids televisie zitten te kijken. En het electrisch licht in de kamer nog brandt. Mr. Son doet straks het licht uit. Maar ik slaap al voordat dat gebeurd.

Groetjes Gerrie