Dag 5
10 Juni 2018 | Tunesië, Sidi Bou Saïd
Aslemma (Hallo)
Gisteren weer tot laat aan mijn verslag gewerkt, dus vanmorgen geen wekker gezet om te zwemmen. We gaan vandaag op stap met taxi en chauffeur/gids Kamel.
Onderweg praten we wat en ik vraag hem of hij voor een company werkt of voor zichzelf. OEPS. Dat had ik beter niet kunnen doen. Hij werkt voor een company, maar wil ook graag voor zichzelf beginnen. Het enige wat hij nodig heeft is een eigen auto, en de vergunningen. Dat kost 2000 euro of ik hem kan helpen. Hij betaalt het gegarandeerd terug. Hij gelooft in TRUST. Duhh!!!! Echt niet, ook niet mét papieren. Zo blijft hij maar doorlullen. Dus na een pauze zeggen we duidelijk NO!
We gaan eerst naar Sidi Bou Saïd. Een wit/blauw dorpje aan de zee. Het is inderdaad een prachtig dorpje. Witte huisjes zodat het zomers binnen koel blijft en ’s winters (18 graden) warm. Blauw is de hemel en de zee.
Overal zie je de prachtige bouganvilles over de muren hangen. Het is echt prachtig.
We pauzeren op een prachtig terras met uitzicht op de zee en verse sinaasappelsap op het tafeltje. Life is good!!!!!
Hier begint onze chauffeur erover dat er een Nederlands vrouw, Linda, is die hem belooft heeft te helpen. Hij wil haar graag in het Nederlands een brief of recommandation schrijven. Met hoofdzaken: Eerlijkheid, VERTROUWEN, hard werken. Hij heeft een brief van haar in de auto die mogen we zien. Ik vertel hem dat niemand zaken met hem gaat doen alleen gebaseerd op trust. Ja maar als jullie haar nu in het Nederlands schrijven en ze krijgt een fotokopie van zijn huis in Hammamet als onderpand. Ha, ha, ha, die is grappig. Ik zeg hem je kunt haar zelf in het Engels schrijven dat kan ze zeker lezen, en anders zijn er genoeg in de buurt die dat wel kunnen. Geen probleem. Ik ga niet schrijven.
Dan houdt hij eindelijk daarover op en begint naar onze families te vragen. Hij zelf praat ook over zijn open verhouding met zijn vriendin, want huwelijk maakt de liefde dood. Joyce is getrouwd met John en ik ben een single lady. Dus hij roept enthousiast I am here, I am here!!! Single to. HUH?????? Net had hij nog een vriendin en een dochtertje en een ex in Frankrijk met een zoo ntje.
Ik bedank feestelijk. Dan kunnen we weer over op normale gesprekken.
Dan gaan we weer verder. Her en der laat hij ons leuke uitzichtsplekjes zien. En brengt ons langs vrienden/artiesten die natuurlijk wat te verkopen hebben.
Op een gegeven moment lopen J&J voorop en Kamel en ik daarachter. En zegt hij dat ik een sterke vrouw ben, omdat ik NO zei: Ik denk dat hij het over zijn brief aan Linda heeft. Maar nee, het gaat over het NO op zijn “avances”. Maar zegt hij, soms moet je het ook een kans geven en de deur een beetje open zetten. Man of vrouw alleen is niet goed. En hij kijkt mij diep in de ogen met zijn prachtige donkere ogen. Denk ik, kan ik niet zien met de zonnenbril. En het komt natuurlijk ook door mijn fantastische looks. Maar ik zeg, ik weet wel wanneer ik de deur open moet zetten en wanneer niet. En nu blijft die dicht!!!!!! Hopelijk is het dan nu gedaan met dat toneelstukje.
Het dorpje blijft prachtig, en hij leidt ons een weg naar beneden, waar niets te zien is. En daar moeten we dan weer omkeren en steil omhoog terug in de hitte. Geen probleem voor mij de niet-roker. Maar J&J hebben daar héél veel moeite mee. Kamel heeft het over mij en de liefde vinden . Hij zegt misschien vind ik die wel deze vakantie en begint zijn naam met een K. Hij noemt een aantal buitenlandse namen met een K, geen Kamel……. Nog, En ik roep enthousiast. Kees, Karel, Klaas.
Hopelijk is dit slijmerige gedoe echt over hierna.
We willen bij de trap met 365 treden naar beneden naar de haven uitkomen en dan zo naar beneden en dat Kamel ons daar dan opwacht met de auto. We sjokken verder omhoog. Tot John zegt we zijn al bijna bij de auto, de trap zijn we allang voorbij. WTF. Ik wil nog wel met de trap. Joyce ook wel, maar niet meer teruglopen en als we het niet kunnen vinden dat pokken eind weer omhoog. Kalem staat al bij de auto te zwaaien. Gerrie gaat wel de trap zoeken en naar beneden wandelen.
En zij wachten mij beneden op. Hij zegt het zijn wel 365 treden. En je bent wel verantwoordelijk voor jezelf. Is dat ooit anders geweest dan?? Het duurt ongeveer een uur zegt Kamel.
Na een aantal aanwijzingen loop ik onze route weer terug. Bij het winkeltje waar ik magneten heb gekocht vraag ik verder de weg. Het is het zijstraatje in daar begint het. Maar het zijn wel 365 treden. Ja én?????? Schouder ophalend wensen ze mij succes!!!!!
Het blijken niet continu traptreden te zijn. Maar steeds een aantal treetjes en dan weer een schuin dalend vlak stuk pad. Onderweg maak ik wat foto’s. Dan komen er 4 jongens puffend naar boven lopen. Die zijn onder gestart. Miss, make a picture of me? Kunnen jullie zelf wel met je telefoon. En ik loop verder, hopende dat ze me niet volgen. Toch prettiger geweest om met meerderen te lopen. Ik haal water uit de tas en een jongen roept. Miss, help me! I need water. Help me!.Ik loop rustig door, maar met bonkend Dhart. Gelukkig gaan ze niet meer naar beneden.
Toch niet zo’n goed idee om dit alleen te doen. Maar verder gaat alles goed. Ik ben zo beneden.
Dan spot ik 2 VIP’s. Daar wil ik een foto van hebben. En als een echte papparazie volg ik ze. Wegduikend achter auto’s en muurtjes, zodat ze mij niet zien. Hoopvol schiet ik een paar plaatjes en hoop dat ze zich omdraaien, maar tot nu toe heb ik alleen hun ruggen op de foto. Tot ik om een hoek gluur en hun naar een tafeltje zie lopen. Dit wordt mijn moment, ik voel het!!!!!!
There she is!!! Roept Kamel die mij spot. Pot verdorie!!!! Daar gaat mijn foto, die had ik mooi kunnen verkopen aan een dubieus tijdschrift. Jammer, heel jammer.
J&J zijn er ook, maar er wordt niets geschonken vanwege de Ramadan. Ze zijn allemaal verbaasd dat ik er al ben. Zij zijn net pas aangekomen. Uur is héééél erg overdreven. Waarschijnlijk is het een uur omhoog.
Terug naar de auto, maar eerst plassen, bij een jachthaven zijn er altijd toilets en douches. Bij het laatste traptreetje verstap ik me en zwikt mijn enkel om. Auuuuu!!!!! Dat doet verrekte zeer. Joyce geeft me meteen Reiki en als ik weer fatsoenlijk adam kan halen, kijken we of ik mijn enkel nog kan bewegen en mijn teentjes en of het niet dik wordt. Dat gaat allemaal gelukkig nog goed. Oké, strompelem naar de WC en dan naar de auto. Op zoek naar lunch. Kamel weet een goed restaurantje onderweg.
Het is een toeristisch restaurant waar busladingen toeristen worden uitgelaten die van hun inclusive lunch tijdens een dagtochtje genieten. Kamel krijgt hier waarschijnlijk commissie om ons hier te brengen. Maar we hebben honger en dorst, dus wordt er gegeten en gedronken. Ik heb een vissalade vooraf en heb gegrilde gamba’s besteld, die je per 100 gram moet bestellen. Ik heb 200 gram besteld, Joyce 100 gram en John een vis die ook per 100 gram gaat.
De vissalade smaakt prima, en de 3 gamba’s ook. Ook J&J hebben lekker gegeten. Tijd om verder te gaan. Bij de taxi moet Kamel nog gauw iets doen. Hij blijft een tijdje weg en komt terug met een fles water en waarschijnlijk zijn commissie in zijn zak.
Hij doet aan de Ramadan en mag dus ook niet drinken, maar hij moest toch een smoes hebben waarom hij terug ging. Demomstratief koelt hij zijn hoofd en nek met de koude fles water.
Onderweg naar Carthago, een Romeinse opgraving. Heeft hij Arabische muziek opstaan. Een stukje muzikaal is wel leuk, maar daarna gaat een man zingen. Ik vertaal voor Joyce waarover hij zingt.
Het is de Tunesische Andre Hazes. Hij zingt over zijn verloren liefje, die hem in de steek heeft gelaten. Hij moet er zo om huiuiuiuiuiuiuiuilen. Daarna wordt de muziek iets vrolijker. Hij heeft een nieuwe liefde gevonden Ayla. Hij zingt een lofzang over Aylalalalalalalalalala. Ik klap mee met de muziek en heb de grootste lol. Dan stopt Kamel weer om iets op de halen. En komt terug met een muziek CD.
Arabische muziek zonder zanger. Fijn zegt Joyce dat doet ie voor jou, omdat je gezellig mee zat te deinen met de muziek. Hij vraagt of we dit mooi vinden. Ik zeg beter dan met een zanger, maar het is heel kort leuk, daarna niet meer Toch blijft deze muziek aanstaan tot we bij Carthago zijn.
Bij de opgravingen is een meneer die zich als gids aanbiedt, hij is archeoloog en wil ons graag rondleiden. In eerste instantie goed, een uur kost 50 dinar, maar ik twijfel we kunnen ook met het foldertje rondlopen en ik verwacht borden met uitleg bij de ruïnes. Maar de gids laat zich niet zomaar aan de kant schuiven. Hij vindt dat je een gids nodig hebt, hoe weet je anders iets van de geschiedenis en de ruïnes. We komen uit op een half uur voor 30 dinar.
En het moet gezegd met gids is het inderdaad véééél interessanter. En het Romeinse badhuis begint meer te leven voor mij, ipv een hoop stenen.
In de catacomben leefden 500 – 600 slaven, die de motor waren voor de grootst badhuis, waar mannen van heinde en ver heengingen om te socialiseren, sporten en zaken/poiitiek bespraken. Vrouwen hadden een bad thuis. De slaven moesten de vuren onder de vloeren verwarmen en het water voor de baden. Ook liep het riool van de stad hoger op de heuvel hier doorheen. Het badhuis was strategisch aan de rand van de zee gebouwd, zodat al het rriool water in de zee kon worden gedumpt.
Dit gebied was eerst van de Feniciërs geweest, waarna een verdreven koningin hier een stuk land had gekocht en er haar eigen rijk had opgebouwd. Carthago met de Carthagenen, hier is ook Hannibal geboren.
Helaas konden de legers van de Carthagenen niet op tegen de professionele legers van de Romeinen. En de Romeinen hebben hier ????????? jaren geregeerd. (Zoeken we op)
Terug bij de auto vraagt Kamel of we ook naar het amfitheater willen. Het kaartje dat we gekocht hebben is voor verschillende opgravingen en museum geldig. Ook hiervoor. Ik zeg ja, maar het is al laat dus overleg ik toch maar eerst met J&J, misschien is het wel erg om. Maar voordat we een besluit hebben genomen zijn we er al.
Geen gelegenheid om mooie foto’s te maken, want er is een groot podium opgebouwd en er staan in het midden beneden allemaal plastic stoeltjes. Vanavond is er een voorstelling met Arabische muziek.
Terug naar de auto en graag snel naar het hotel. Weer Arabische muziek, af en toe afgewisseld met Westerse muziek. Bij elk autoritje geeft Joyce mijn enkel Reiki. Zij is de reddende Musketier.
De auto heeft airco maar Kamel zet die niet aan, dus wij zetten alle raampjes open. Tot we teveel last van de wind krijgen. En dan kan de airco toch aan. Wat een verademing. In Tunis is het wat drukker, dus we komen daar langzamer vooruit. En om half 7 zijn we weer bij het hotel. Net genoeg tijd om te douchen en om te kleden voor het diner. Geen cocktail time.
In de lobby spreken we Dorothé en haar zoon Andy die met de berber tocht zijn meegegaan. Het was heel leuk, maar kei vermoeiend. Andy heeft veel foto’s kunnen nemen. Andy blijkt ADHD en PDD-NOS te hebben. Dat dacht ik al.
Joyce vraagt of ze bij ons aan tafel willen komen zitten tijdens het diner. Wij eten om 7 uur, zij eten meestal iets eerder. Maar ze doen het toch. Als ik boven ben loop ik eerst het restaurant binnen en vraag onze ober of we vanavond een tafel voor 5 personen kunnen krijgen. Hij scxhuift meteen 2 tafels tegen elkaar, waarvan er 1 ook gereserveerd is. Maar die verplaatst die naar ons oude tafeltje.
Onze ober houdt niet van half lege wijnglazen en giet ze tussendoor VOL!!!!
Na het eten op het terras drinken we nog koffie en thee en een fikse borrel 43 in de glazen uit het keukentje. Waarna een glas kapot valt op de grond. Oeps, je mag ook niet op het terras zitten met glas, alleen met plastic. Toch maar even melden, want we zitten naast het zwembad en er moet morgen niemand glas in zijn voeten krijgen.
Ook vind ik dat het nog wel cocktail time is. Dus ik ga voor de Beach cocktail. Daarna ben ik tipsy. Best wel flink tipsy. We besluiten toch nog de disco te proberen. En Joyce en ik lopen hand in hand met John er achteraan door de Medina. We zijn dit keer boos op John. Geen idee waarom.
Joyce is nog op zoek naar een tasje voor Mandy. We worden meegenomen naar een ander winkeltje. En Joyce laat de foto’s zien die Mandy doorgestuurd heeft. Wat voor leer wil je? Zwart zacht leer. Dat hebben ze wel. Wat voor kleur moet het kettingkje zijn? Zo en zo. Joyce stuurt de foto van het tasje door. En hun zullen deze namaken en dat is dan morgen of overmorgen klaat. Hoe duur? 80 euro, dat wordt een beetje te gek.
Ondertussen zit John buiten te wachten en heeft tegen de verkopers gezegd dat de vrouwen boos op hem zijn. De mannen weten niet zo goed hoe ze daar op moeten reageren. Als John dan ook nog klaagt dat hij dus de komende 2 nachten geen seks heeft. Lopen ze hun winkels binnen. Dit kunnen ze niet handelen. John was hun held, hun voorbeeld. En nu valt alles in duigen.
Lachend lopen we toch maar weer naar de disco. Want ze hebben beloofd dat er vanavond ook andere muziek dan Russisch wordt gedraaid. Als we daar aankomen is het animatieteam nog bezig met hun dansjes. Ik klap enthousiast mee en probeer de heren te laten lachen, En dat lukt ook nog!!!! Missie geslaagd!!!!!!
Dan kunnen we zelf dansen. Ik geef een duim op naar een vrouwtje dat goed kan dansen. En daarna is er uiteraard muziek. Russische muziek toch weer. Dus Joyce en ik overleggen welk liedje wij willen horen. En dat is Tina Turner met Proud Mary. Maar al wat er komt is geen Proud Mary. Nog maar eens naar de DJ/animator. Hij zoekt samen met ons het goede nummer en zet dit op,. Enthousiast staan Joyce en ik op de dansvloer, samen met een andere dame, waarschijnlijk Russisch. Het lied begint, maar dan zit er een ander lied tussen door. Het is geen gehoor en niet te doen om op te dansen. Tijd om weer te vertrekken.
Na het dansen en water drinken is mijn tipsy-gevoel een flink eind gezakt, gelukkig. Dan kan ik rustig gaan slapen. Verslag schrijven vannacht doe ik niet, want morgen is een vrije dag.
Groetjes Gerrie
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley