Dag 7 San Juan de la Laguna

Zaterdag 9 maart

Om half 3 gaat de wekker. Mooi op tijd. Desiree was al wakker. Zij heeft niet veel geslapen.
De hele nacht blaffen alle honden van het dorp. Alle katten in de buurt mauwen. En door al die herrie kunnen de hanen niet slapen, dus die kukelen gezellig mee.

We eten ons fruit ontbijtje. En dan staan we keurig op tijd buiten de poort.
De gids is niet op tijd. Ik wil naar binnen lopen om Evelien te vragen. Maar de hond staart me woest aan. Gisteravond verhalen gehoord dat de honden 's nachts gevaarlijk zijn omdat ze hun territorium verdedigen. Plus dat gistermiddag een hond mij vervaarlijk achtervolgde. Al blaffend en grauwend. Dus dappere Desiree gaat bij Evelien op de deur kloppen.
Desiree wil echt op tijd vertrekken, want ze is niet zo snel met de berg op lopen.
De gids was al onderweg en is er binnen een paar minuten.

De naam van de gids is Natan. Hij is leraar Engels. Dat is hartstikke mooi, want wij willen Spaans.
We lopen eerst een stuk door het dorp langs de waakhonden. En ze zijn inderdaad waaks. Met ons lichtje op ze schijnen schrikt de meesten af. Een enkeling heeft iets meer nodig.
Maar we komen veilig bij het bos aan.

En het begint al meteen met berg op.
In eerste instantie loopt Desiree al hijgend en puffend achteraan.
Maar dat is niet goed.
Zij moet het tempo bepalen, dus voorop lopen.
Het is op veel plaatsen steil. Eigenlijk is het steil en soms minder steil.
Als we tussendoor even uitrusten kunnen we genieten van de sterren en de dorpjes beneden ons.

Desiree geniet ook geweldig niet. Ze snapt nog niet wat haar bezielde. Ze ploetert wel dapper door. Dat verdient zeker een complimentje.

Als we over de helft zijn kijk ik bij iedere bocht naar de oostelijke hemel die al begint te verkleuren. Maar volgens Natan is het nog een kwartier.
Ongeveer een kwartier later is het nog een kwartier.
En het begint steeds lichter te worden.

Dan vraag ik toch aan Desiree of ik voorop mag lopen. Dan haal ik de top misschien nog op tijd.
Ik ga in een iets sneller tempo verder. En dan hijg en puf ik ook.
Poeh! Dat is hard werken. Dat doet Desiree de hele weg al. Petje af.

Na een bocht zie ik opeens een bankje met uitzicht op het oosten. En het pad dat steil omhoog gaat.
Dit is een prima plekje om naar de zonsopgang te kijken.

Desiree en Natan komen er ook aan. En Natan zegt nog een paar meter naar boven.
Bekijk het effe. Wij zitten hier prima.
We hebben een prachtig uitzicht. En genieten van het uitzicht en de rust.

Op de top zit een meute mensen en wij hebben een prive voorstelling.
Dat heet time management van Desiree. Heeft ze goed uitgekient.

Als het licht is klimmen we het laatste stukje steil omhoog.
We zijn allebei blij dat we daarmee gewacht hebben.
De top heet de neus van de maya. Omdat deze bergtop net een gezicht met de neus omhoog is.

Dan gaan we via de makkelijke weg naar beneden naar een ander dorpje.
Nu is Desiree wel blij dat ze gegaan is. Het was het wel waard.
Top gedaan meid. Voor een onsportief typje super sportief bezig geweest.

Ik vond de tocht heerlijk. Ik hou hiervan.

Beneden in het dorpje is het tijd voor verse sinaasappelsap bij een straattafeltje. Waar een oudere senora perst alsof haar leven ervan af hangt.
Niet voor niks. Ze krijgt veel klandizie.

We wandelen over de lokake markt en ik zie andersoortige taco's. Doe er maar 3 om te proeven en omdat we trek hebben. Taco's met bonenpasta.
Ze smaken heerlijk.

Bij een pick-up truk die vol geladen wordt met groenten en fruit blijven we een hele tijd staan kijken.
Heel boeiend wordt de halve laadbak volgeladen. De andere helft wordt volgeladen met 7 mensen.
Jawel! Dit is onze public transportation terug.
Hutje mutje staan wij in de laadbak. Maar de chauffeur blijft zijn bestemming rondbazuinen als een conducteur.
Stop daarmee we zitten vol.
Dus niet. We proppen er nog een senor bij en dan kunnen we vertrekken.

We zitten hoog. Dus met haarspeld bochten gaan we naar beneden.
Naar weer een ander dorp.
Daar stappen we over op een tuktuk.
Wij drieen achterin en moeder en kind op een houten plankje naast de chauffeur.
Met een vaart denderen we over de weg.

Geen zorgen thuis alles veilig onder begeleiding van de gids. Kan niks misgaan. Toch????

In het hostel hebben we een vroege lunch met een lekkere goed gevulde burito.

En nog tijd genoeg om off-line op de hostel computer mijn verslag van gisteren te schrijven.
Want ik mag geen slaapje doen van Desiree. Dat was de deal. Zij beklimt de berg en ik ga niet tussendoor slapen.
Maar........ Terwijl ik tik zit zij in de tuin en heeft even een dutje gedaan.

Ik kan mijn site van waarbenjijnu niet openen. Dus mijn verslag niet uploaden.
NEEEEEEEE. Ik zal het toch niet voor de derde keer moeten schrijven?
Evelien weet raad. Ze zet mijn verslag op een stick en brengt dit over naar haar nieuwere laptop met betere verbinding.
En zoals jullie hebben kunnen lezen is dit gelukt. TEQUILA

Tijd om naar het dorp te gaan. We komen langs een chocolade fabriekje waar ze een chocolade tour geven. We hebben nog even tijd voordat onze les begint.
Het stelt niet zoveel voor, maar de chocolade is mmmmmm heerlijk.
Bij het hostel verkopen ze van 2 fabriekjes. 100 % natuurlijk. Met hoog percentage cacao.
Bij de ene gebruiken ze honing bij de andere vanille.
Allebei heerlijk. Daar kan geen chocolonely tegenop.

Bij de weefwinkel wacht Rosa ons al op.
Met mijn basis om haar heupen. Ze werken hier niet met een groot weefgetouw. De ene kant met draden hangen ze met een touw waar ze maar willen. De andere kant komt met een gordel om hun heupen.
De senoras werken veel thuis en verkopen hun spullen in de winkel.

Desiree en ik mogen eerst kijken en krijgen uitleg. Daarna mogen we zelf aan de slag. Onder het toeziend oog van een ervaringsdeskundige.
Het lijkt makkelijker dan het is. Ik maak hier en daar wel wat weeffoutjes. Maar ach het is echt hand werk.
We hebben ruim 3 uur op een klein houten krukje zitten weven.
En de senoras maken onze sjaals af.
We moeten nog wel de flosjes knopen.
Maar de kids zijn in het winkeltje en de senores willen ook naar huis. Dus zij knoopt mijn flosjes en Desiree heeft 1 kant helemaal zelf geknoopt.
We zijn trots op onze mooie sjaals.

Koelkast magneetjes zijn hier niet te kopen. En een gezellig restaurantje kunnen we ook niet vinden.
Tuktuk naar het hostel en daar wat eten. Ze hebben het druk met van alles en nog wat en zijn denk ik onze pasta met pesto vergeten.
Het is lauwe pasta zonder pesto en salade zonder dressing.
Achteraf stom dat we er niets van gezegd hebben.

Inpakken en morgen weer op de bus naar Quetzaltenango ook wel Xela genoemd.

Groetjes Gerrie