Van Puno naar Isla Táquile

Woensdag 30 juli 2014

Hola Ilse.
Bedankt. De verslagen zijn zo uitgebreid omdat dit ook mijn eigen dagboek is.

Hola juntos

De grote bagage die we niet nodig hebben voor deze 2 dagen gaat in de bagage storage. We hoeven alleen onze dagrugzak en wat extra kleding mee te nemen.
Een andere bus haalt ons ’s ochtends op. De gids is er nog niet. Die pikken we onderweg op. Hij staat keurig ergens te wachten. Als hij zich voorstelt is hij haast niet te verstaan. Hij mompelt en praat heel onduidelijk. Als hij iets wil vertellen, weet hij het niet meer.
Hij is of behoorlijk bezopen. Maar Marcel rook geen alcohol. Dan is hij goed high van het één of ander. Hij vertelt Marcel dat zijn vrouw hem het huis heeft uitgezet. Maar wat het eerste kwam is niet duidelijk.

We gaan eerst naar Chicuito. Dit was één van de belangrijkste steden tijdens de pre-Inca periode.
Hier spraken de indianen Aymara. Vanaf Puno tot in Bolivia spraken de indianen Aymara.
In deze streek is 40 jaar gevochten tegen de Inca’s. Uiteindelijk hebben ze zich overgegeven. Ze behielden hun eigen koning, administrateurs. Maar wel de Inca’s boven zich.
Ze hebben zich nooit 100 % overgegeven. Want ze hebben hun eigen taal behouden, die ze tot op de dag van vandaag nog steeds spreken.
Terwijl de rest van de indianen Quechua = Inca taal spreken.

Ook voor de Inca’s was dit de belangrijkste stad in deze streek.
De pre-Inca tempel werd geïntergreerd in de Inca cultuur. Er werd door de Inca’s een nieuwe muur omheen gebouwd. Deze stenen passen perfect op en in elkaar. Dit was een vruchtbaarheids tempel.

De Spanjaarden vonden her en der stenen fallussen en hebben deze in de tempel gezet. Deze tempel werd nog steeds als vruchtbaarheidstempel gebruikt.
Hiernaast is een kerk gebouwd met op de toren geen kruis. Maar een fallus. Om de mensen ook de kerk in te krijgen. Waarschijnlijk de enige kerk in de wereld waar een fallus op de toren staat.
Voor de Spanjaarden was deze stad ook één van de belangrijkste steden. Deze stad heeft daarom ook een grote kerk en een universiteit.

Uit de gids komt niets zinnigs, en we krijgen een andere gids. Baas van het bedrijf is toevallig ook in de stad. En hij vertelt ons iets van de geschiedenis van de stad.
Voor de gids is het onzeker of hij zijn baantje mag houden. Hans doet een goed woordje voor hem. Iedereen maakt weleens fouten. Geef hem het voordeel van de twijfel. Hopelijk voor de gids werkt dit. Anders zal hij op Táquile bij zijn ouders op de boerderij moeten gaan werken.

We rijden naar de punt van het schiereiland ............... Hier spreekt men ook Aymara.
Hier moeten we eerst de berg omhoog naar een klein tempeltje.
Ik heb mijn tempo op grote hoogte gevonden.
Steil omhoog = 65+ Omhoog = 60+ Omlaag = 55+ Min of meer vlak = 50+. En omhoog met kleine pasjes. Zo kom ik er wel.
Boven staat een kleine tempel die nog weleens gebruikt wordt als er een sjamaan is.
Maar het mooiste is toch het uitzicht. Dit is nog niet Lago Titicaca, maar Bahia de Punto (De baai van Punto) De opening naar het Titicaca meer wordt gevormd door de 2 schiereilanden. Peninsula de Chucuito (Aymara) en Peninsula de Capachica (Quechua)

What goes up, must go down. We dalen de helling af naar het haventje, waar de boot op ons wacht. Althans dat dacht Marcel. Marcel wil bellen maar heeft hier geen bereik, dus moet hij een helling op klauteren.
Dan komt er een mooie boot met binnen banken en buitendek. En de gids komt er ook aan. Deze is wel te verstaan.
We krijgen lunch op de boot. Coca Cola of Agua en broodjes met ham, kaas, mayonaise, avocado. Wat je wilt.
Ik ga even buiten zitten totdat ik genoeg wind gevangen heb.

Op het eiland Táquile blijven we een nacht slapen bij een lokale familie.
Op het eiland is de klederdracht weer anders dan in de bergen. Wat soberder.
Mannen dragen een zwarte broek met een wit hemd. Ze hebben een geweven band om hun middel en een bijpassend geweven coca-tasje. Het is hier heel gebruikelijk om als men elkaar tegen komt, coca bladeren uit te wisselen. En als het een belangrijk iemand is, deze coca bladeren te schenken.
Ze dragen een soort slaapmuts met een vrolijk gekleurde pompon aan het uiteinde. De vrijgezellen zijn makkelijk te herkennen. Zij dragen een muts met een witte punt. Terwijl de getrouwde mannen een muts hebben die helemaal gekleurd is.
Ook hebben de getrouwde mannen onder hun band een bruin/witte band met daarin haar van hem zelf en van zijn vrouw in verwerkt. Dit is ipv een trouwring.
De vrijgezelle dames dragen verschillende gekleurde rokken over elkaar. Met een zwarte sjaal, waaraan grote gekleurde pompons hangen.
De jonge meisjes en getrouwde vrouwen dragen hetzelfde, getrouwde dames vaak zwarte rok, met aan hun zwarte sjaal kleine gekleurde pompons.
De dames spinnen en weven. De heren breien.

Sinds een paar jaar komen hier regelmatiger toeristen. Dus is er vanaf de haven naar het dorp een goed pad aangelegd. Je moet nog wel blijven klimmen naar het dorpsplein.
De mensen zijn nu nog vriendelijk en authenthiek, en er mogen geen foto’s gemaakt worden zonder toestemming. Maar we hebben geluk. Het is fiësta en er wordt muziek gemaakt en gedanst op het plein. En nu mogen we wel foto’s maken.
De bedoeling is dat de vrijgezellen alleen met elkaar dansen en niet met een getrouwde man of vrouw.
Ik word meteen bij de hand gepakt door een grote vrijgezel en moet meedansen. En ik ben nog cansada (moe) van het klimmen. Maar als er gedanst moet worden doe ik mee.
Na de dans krijg ik een grote fles bier aangeboden. Dan ben ik misschien onbeleefd., maar dat krijg ik nu echt niets van weg. Loes wel, die zegt meteen je moet niet onbeleefd zijn

Er zijn 6 gemeenschappen op dit eiland. Als men trouwt is dat voor het leven. Wil je scheiden dan moet je naar het vaste land en mag je niet meer terug komen. Wel mogen paren 1,2 of 3 jaar proef samenwonen. Zijn er geen kinderen geboren dan mag je uit elkaar gaan. Zijn er wel kinderen, dan moet je trouwen.
Echtparen mogen geen ruzie in het openbaar maken. Doen ze dat wel, dan krijgen ze een afstraffing/slaag van de gemeenschap.
Het probleem nu is dat er inteelt is. Dus mogen de jonge mensen tegenwoordig ook trouwen met mensen buiten het eiland.

Dan gaan we met Senora Julia Wasi mee. Zij en haar familie hebben voor ons gastenkamers. Ik verwacht een kamer te moeten delen. Maar nee hoor, ik krijg mijn eigen kamer met 2 bedden erop en op de vloer ligt stro. En op het bed liggen 4 wollen dekens.
Het toilet hokje is buiten links de hoek om Wordt plezierig vannacht. Lekker mijn warme, wollen ondergoed aan doen.
Gisteren nog 2 goede aankopen in Puno gedaan. Wollen handschoenen/wanten. Handschoenen zonder vingers met een wantenkapje wat je erover heen kunt doen. Zo zit ik nu ook te schrijven.
Ik ben de naam van het eiland vergeten, maar er zijn een stel meiden en daar vraag ik de naam nog eens aan. En of één van hun de naam ook even op kan schrijven.
Ondertussen staan hier al de hele tijd cocabladeren en munia takjes (muntachtig kruid) en een thermoskan met kokend water. Aangezien ik door en door koud ben, maak ik vast een kopje mixed coca té.

In het Titicaca meer zitten veel forelkwekerijen. Dus het is niet zo moeilijk wat voor eten we krijgen.
Quinoa soep, trucha a la plancha (Gegrilde forel) met rijst en aardappels. Marcel maakt het toetje: Gekaramelliseerde ananas en appel.

Op het zuidelijk halfrond kun je mooier de sterren zien. Dus na het eten gaan we naar buiten en zoeken een plekje op waar zo min mogelijk licht is en gaan sterren kijken. Het zuiderkruis wordt aangewezen. En je ziet prachtig een band van de melkweg. Gaaf!!!!!
En vroeg naar bed. Om half 9 lig ik in bed om weer warm te worden. Even wat lezen en lekker slapen.

Buenas noches Gerrie