Van Kathmandu Naar Istanbul

Dag 36 24 maart 2020

Goed geslapen. Tip voor de schoonmaakster onder mijn kussen gelegd.

Ontbijt met mo mo’s,die Madan voor me heeft warm gemaakt.

Afscheid nemen van Samjhana met een dikke knuffel. Ik krijg ook nog een afscheids sjaaltje.

Het is rood. Ik heb liever oranje, past bij mijn Kurta. Heeft ze ook!!!!

Madan brengt me naar het vliegveld. Het is nog niet druk op de weg dus ik kom ruim op tijd aan.

Inchecken.Mijn rugzak weegt 17,7 kg. Goed gedaan Gerrie.

Bij de security check mag de fles water gewoon mee naar binnen???????? Maar mijn kleine rugzak wordt er wel uitgepikt, daar hebben ze iets verdachts in gezien. Natuurlijk is alles in orde.

Ik zit aan het gangpad. En er komt een echtpaar die naast mij in het midden moet zitten.

Maar mevrouw denkt daar anders over. Zij gaat aan het gangpad zitten. Als de nieuwe passagier komt en die plaats claimt, zegt ze met een stalen gezicht dat in het midden seat C is. En staat op om de nieuwe passagier door te laten.

Het ziet ernaar uit dat het gaat lukken.

Behalve als ik me er mee ga bemoeien.Hahaha.

Ik zeg dat seat C aan het gangpad is. Probleem opgelost.

Ik hou niet van die geintjes mevrouw.

Ze is wel weer zo aardig om mij haar hoofdtelefoon te geven, aangezien er bij mijn stoel geen is.

Het vliegtuig heeft 1,5 uur vertraging, dat wordt straks rennen.

Voor mij is het nog dag, dus ik kijk 3 leuke films.

Tegen het einde van de vlucht doe ik iets stouts. Ik pak al vast mijn bagage al uit het luik.

Was nergens voor nodig, want het is toch wachten tot de mensen uit de rijen voor ons zijn uitgestapt.

Dan wordt het rennen. Bij de security moet alles weer door de scannerschoenen uit. En allebei mijn rugzakken moeten open. Hier mag het water niet mee. Uiteraard. En het gezegde van de ezel en de steen geldt niet voor mijcd. Helaas.

Heb ik de zonnebrandcrème WEER in mijn handbagage gestopt. Dom, dom, dom.

Maar ik kan rennen zoveel ik wil, met niet dicht geknoopte schoenen. Het vliegtuig naar Amsterdam is al vertrokken.

Zoals Wendy altijd zei: 1 uur te laat is in Nepal nog op tijd. Maar 1,5 uur is duidelijk te laat.

Al vloekend en mopperend vraag/vind ik de weg naar de Turkish Airlines balie.

Daar ben ik al ingeboekt voor een vlucht morgenochtend om 8:50 uur. Bagage wordt daar ook naartoe gedirigeerd.

Ik krijg het ticket en op het laatste moment vraag ik naar een gangpad stoel. Had ik nu ook. Geen probleem.

Op naar de douane, die me vraagt waar ik naartoe ga. Geen idee. Een hotel, vlucht gemist.

Ik heb een extra stempel in mijn paspoort. "JOEPIE"???

Op naar de Turkish Airlines hotel balie, met nog 2 meisjes. Er is accomodatie geregeld en transfer met een busje. Follow the leader.

Hij brengt ons naar een groep gestrande reizigers.

Het is ruim een uur rijden naar ons hotel.

Hotel Geldiniz. Waar ik op de 11de verdieping mijn spullen drop, en weer naar beneden ga voor het gratis late diner, dat uit de laatste restjes bestaat.

Helaas geen verse sinaasappelsap, wel partjes keurig schoongemaakte rode grapefruit.

Blikje ice tea 3 dollar? Ik pak wel water, zo lekker vind ik dat nu ook weer niet.

Op de kamer eerst nog mijn verslag tikken en dan lekker douchen EN tanden poetsen,. Tandenborstel,tandpasta en schone onderbroek heb ik bij me. Nooit eerder nodig gehad, weer een nieuw avontuur.

Groetjes Gerrie