Van Allahabad naar Varanasi

Dag 11Maandag 26 februari 2023

Vanmorgen naar de TriveniSangam. Ook weer een heilige plaats voor de Hindoes. Zo zuiverde Brahma hier de atmosfeer met een vuuroffer toen hij het universum geschapen had.

Bij de rivier is het weer een giga druktewant er is weer een festival geweest.Maar ik vind het prachtig. Zoveel verschillende kleuren,geuren (waarschijnlijk), koopwaar, diversiteit aan prachtige mensen. Natuurlijk ook de bedel kinderen. Die om MONEY, MONEY blijven vragen. Geef je ze eten dan hoeven ze dat niet. Dat is niet hun opdracht. En overal ook de vragen om selfies/ foto’s met die grote blanke mensen. Of ze maken stiekem foto’s van jou,zoals ik regelmatigook met hun doe. Er is 1 oude pelgrim,heilige man,die heel boos tegen me doet. En me dreigt met zijn stok te slaan.Ik heb de camera (nog) niet naar hem gericht. Ik richt mijn camera naar 2 reisgenoten en zeg foto van hun.Dan loopt hij al mopperend weg.Onze Maharani maakt een praatje met hem.

Begin van de vakantie vroeg ik me af waarom heb ik in hemelsnaam weer een grote camera meegenomen??? Dat gesjouw met alle bagage. Maar ben wel blij dat ik deze heb.Nu kan ik tenminste zien wat ik fotografeer. Met al dat zonlicht zie ik niets op zo’n schermpje. Zoals Desiree al meermalen heeft meegemaakt,als ik met haar telefoon van haar foto’s maak.Soms moet ik gokken of ik alles erop heb staan.Reuze irritant.Voor ons allebei.

We krijgen van Sawadee te horen dat we in Nepal een gratis traditioneel Nepalees diner krijgen aangeboden, ter compassie van het 1ste hotel dat zooo slecht was. Zaaaaaalig!!! Denk ik

Dan met de bus door naar Varanasi. Naar Hotel Kashi Pride. Waar we tijd hebbenvoor een late lunch Desiree en ik bestellen hetzelfde.Zij krijgt het vrij snel, dan zal die van mij wel als volgende komen.Niet,en niet, en niet.Vragen,vragen, en nog eens vragen. 5 minutes, again. Indiase minuten duren zooooo lang. Ondertussen nadert de Pick-up tijd. En moeten de koffers nog naar de kamer,opfrissen., en in de bus. Mijn geduld is nu ECHT op. Ik loop naar de balie en cancel mijn bestelling.No, no ma’am,one minute. En hij roept naar de keuken. No, jammer makker,maar het hoeft niet meer. Alleen mijn drankje betalen.

Varanasi is de oudste en heiligste stad in India. 3000 jaar oud. Het leven speelt zich veel af aan de Ganges ( de moeder rivier) Dat gaan wij vanavond meemaken.

Eerst met de bus en dan verder met de fiets riksja. Een nieuwe ervaring.

Het laatste stuk lopen.Het is weer giga,giga druk, voor de Aarti. Dit is een Hindoe ritueel met vuur en zang dat deel uitmaakt van een puja (= verering van een Hindoe god). In dit geval de Ganges. Dit begint met zonsondergang.

Maar voor het zover is varen we eerst met de boot langs de oever van de rivier. Elke koning heeft langs de rivier zijn paleis gebouwd, met trappen naar de rivier.Dit is een ghat. Hiervan zijn er 90. Dus 90 paleizen.

Ook is er de Manikarnika ghat, hier vinden de crematies plaats. Als we dichterbij komen mogen we geen foto’s meer nemen. De boot draait, om nog dichter langs de oever te komen. De overledene wordt op een baar, bedekt met oranje doeken, slingers en bloemen naar de rivier gedragen,om nog een laatste keer ondergedompeld te worden in de Ganges. Vervolgens naar de vuurplaats gedragen,ontdaan van alle versierselen en alleen het lichaam wordt gecremeerd.Dit duurt ongeveer 2 uur. Niet het hele lichaam wordt verbrand.Bij de mannen de borstkast niet,bij de vrouwen het bekken. Dit deel wordt in de Heilige Rivier gegooid. Kinderen tot 10 jaar worden niet gecremeerd, maar omwikkeld met witte doeken verzwaard met stenen in de rivier neer gelaten. Zo zijn er nog enkele uitzonderingen.

Weer varen terug naar waar straks de Aarti wordt gehouden.

Ondertussen steken wij onze kaarsjes aan van onze offers, en bakje met bloemen en een kaarsje, en laten deze drijven op de Ganges. Onderwijl onze wens doen.

Bij de plaats van de Aarti is het ondertussen al druk met bootjes, maar India zou India niet zijn als er niet nog tig bootjes bij gepropt kunnen worden. Alle lichaamsdelen binnen boort!!!! Om half 7 begint de Aarti met muziek en zang, uitgevoerd door 7 priesters. Met mijn telelens kan ik redelijke foto’s maken. Theeverkopers en priesters met vuurpotten lopen van bootje naar bootje.De zang is steeds hetzelfde herhaald.Ik word er rustig van, als ik de camera wegstop kom ik een beetje in meditatie staat.

Voor het helemaal afgelopen is vertrekken we weer.Jammer.Maar ik ben nog een beetje in meditatie modus. Dat probeer ik in de drukke straten vast te houden. Ik concentreer me op de gids en kan de rustige modus vast houden. Tot in de hotelkamer lukt me goed. Zelfs op de hotelkamer heb ik dat deuntje nog in mijn hoofd.

Lekker slapen dus.

Groetjes Gerrie