Dakshinkali tempel en Kitipur

Dag 26 Dinsdag 14 maart 2023.

Ik ontbijt met 2 gekookte eitjes, crackers en een chocolade koekje. Dit had ik gisteren nog van G en J gekregen.

Beneden staan Madan en Tony al te wachten. We gaan met de auto naar de Dakshinkali tempel verder weg.

Onderweg stoppen we voor een groen uitzicht. Eindelijk groen!

Langs de weg staan kraampjes. 1 met terrasje. De mannen nemen lokaal ontbijtje, te pittig voor mij. Blij dat ik al een bodempje heb gelegd. Ik neem uiteraard wel een kop masala thee.

Dakshinkali tempel.

Dit is één van de belangrijkste Hindoeïstische tempel in Nepal gewijd aan de Godin Kali.

Dierenoffers, met name hanen en ongecastreerde mannelijke geiten, zijn de belangrijkste manier waarop de Godin wordt aanbeden.

Moeder Dakshinkali is de meest populaire vorm van Kali. Zij is de welwillende moeder, die haar toegewijden en kinderen beschermt tegen ongelukken en tegenslagen.

Dakshina verwijst naar het geschenk dat, met de rechter hand, aan een priester of iemands goeroe wordt gegeven. De 2 rechter handen van de Godin worden meestal afgebeeld in gebaren van zegen en het geven van gunsten.

Dakshinkali Mata was en is en zal de allerhoogste Godin zijn.

Kali is de Godin van de ultieme macht, tijd, vernietiging en verandering. Zij is de allerhoogste van alle machten.

Zij is de moeder van alle levende wezens.

Kali's uiterlijk is donkerblauw, uitgemergelde met ingevallen ogen, en draagt een sari van tijgerhuid, en een krans van mensenhoofden.

Zij verslaat in een oorlog een slechte halfgod, Raktabij, die zichzelf kan klonen. Door al zijn bloed op te drinken en zijn leger van klonen ook op te eten. Zo redt zij de wereld.

Dakshinkali Mata was en is en zal de allerhoogste Godin zijn.

Geen dame om ruzie mee te maken.

Onderaan de heuvel is een kleine tempel.

Waar gebeden wordt, en offers gebracht worden. Waaronder dieren offers.

Ik zie een man voorbij komen die een koploze geit meesleept naar de 'slagerij". Daar worden de karkassen gewassen en uitgebeend. Om mee naar huis te nemen om gegeten te worden.

Bovenaan de heuvel wordt moeder Kali aanbeden. Zonder bloedoffers.

Ik mag uiteraard de kleine tempel niet in, maar wel naar binnen kijken. Er is geen beeldje van Kali te zien. Dit zit verstopt onder offergave van doeken en bloemen ed.

Het is boven en beneden heel druk met gelovigen

Het geloof is hier, net als in India, heel levendig.

Zij eten niets als ze hier komen. Pas als ze klaar zijn met hun gebeden, wordt er buiten de tempel gegeten.

Onderweg naar de tempel staan dan ook heel veel eettentjes. Met heerlijk uitziend eten.

Ik probeer een deeg cirkel die net in olie is gebakken.Een soort oliebol smaak, maar dan lekkerder. Gemaakt van rijstmeel, water,boter en suiker.

EN natuurlijk heel veel tentjes waar men offergaven kan kopen. Oa. Prachtige bloemslingers, doeken, ook hanen.

Geiten heb ik hier niet gezien. Wel een man buiten de tempel die een geit aan een touw meevoerde naar de tempel.

Tony heeft behoefte aan meer rust en groen, ik OOK. Dus we wandelen verder de heuvel op. Er worden en zijnhier veel nieuwe huizen gebouwd.

Ze worden in prachtige kleuren geschilderd.

Één huis valt mij natuurlijk op, omdat deze tegen de gevel een afbeelding van Ganesha heeft.

Ik had al eerder een Ganesha hoofd voor aan mijn "souvenir" muur gekocht.

We zien hier ook de terras akkerbouw. Waar een vrouw op éénvan de terrassen rijst aan het oogsten is.

We zijn ondertussen Tony kwijt, die is vooruit gelopen.En wacht ons op op een klein terrasje met uitzicht op een groot in aanbouw zijnde Boedha Tempel. In heerlijke rust, en geen andere toeristen.

Onderweg laat Madan mij de nationale rode bloem, de Rododendron, zien. Die hier in de heuvels groeit.

Het uitzicht blijft beperkt door bewolking en smog.

We vervolgen onze weg, en maken zodoende een ronde terug naar de tempel. Soms asfalt, soms zand, soms kiezels. Laatste stuk dalen over weg in aanbouw. En dat alles op mijn sandalen.

Regelmatig moet ik zand en kiezelsteentjes eruit kloppen. En naar beneden oppassen dat ik niet uitglijd en goede houding aanhoud, zodat ik niet weer last van mijn blessure krijg.

Alles gaat goed en na 2 uur wandelen, waar ik van genoten heb, komen we weer bij de tempel aan.

Tony loopt weer vooruit naar de parkeerplaats, hij heeft geen water meegenomen en heeft dorst.

Madan en ik volgen. Zien nog een groot nieuw Shiva standbeeld door de bomen heen. En horen muziek.

Ik vraag of er een speciale viering is vandaag. Nee, alleen maar een familie die aan het picknicken en dansen is, na het tempelbezoek.

Even later zien we inderdaad de familie. Met een grote box op het muurtje waar de Indiase/Nepalese muziek uit komt.

Ik kan het niet helpen en dans van een afstandje mee. Dan gebaren ze dat ik naar hun moet komen.

DOEN.

Wij worden hartelijk ontvangen en ik dans met ze mee. Een man pakt mijn handen en danst met mij.

Er is een tienermeisje dat met haar telefoon alles vastlegt. Er is ook een kleuter meisje die ik probeer mee te krijgen om te dansen, maar die moet niets hebben van die grote, blanke, gekke vrouw.

Ze vragen of wij eten willen. Ja graag, geen vlees graag. Ik krijg een bordje met lekker eten. Één gerechtje is spicy, maar in combinatie met andere dingen gaat dit goed. Er liggen granen op mijn bord, dit blijkt rijst te zijn. Nooit zo gezien. Ik krijg ook een pakje appelsap aangeboden.

Ik zit op een muurtje te genieten van opa die nu ook aan het dansen is.

De familie bestaat uit man en zijn vrouw, met zijn vader en haar moeder, zijn 2 zonen met hun vrouw en kinderen. Zover ik het begrepen heb.

Een gezellig samenzijn.

Het tienermeisje is nog steeds druk bezig alles vast te leggen. Ik gebaar haar haar telefoon weg te leggen en met mij te dansen. Doet ze.

Dan is het tijd om te vertrekken. Er komt een andere man naar mij toe die iets zegt en gebaart, maar ik begrijp het niet. Gelukkig is Madan er om te vertalen.

Ik mag nog niet weggaan, hij vraagt of ik ook met hem wil dansen. Sure.

Daarna neem ik afscheid van de familie en bedank ze hartelijk.In Hindi uiteraard. Dan-ja-Bad. De man zegt: Jojolopa. Iets wat ik niet begrijp, Madan legt me uit dat dat ook dankuwel betekent in het Newari.

Ik heb SUPER genoten.

Dan op weg naar de auto. Onderweg komen we Tony tegen.

Ik neem nog gauw een plaspauze. Hoor een toeter en denk dat het Madan is. Maar is een vrachtwagentje. Ik loop dan naar de parkeerplaats waar de auto van Madan nergens te bekennen is.

Huh????Was die toeter dan wel van Madan, en heeft hij de auto voor gereden voor mij?

Terug dan maar. En inderdaad daar staan ze op mij te wachten.Kompleet voorbij gelopen.

Toeter was toch niet van hem.

We rijden nu naar een klein stadje Kitipur.

Kitipur is een oude stad van Nepal. Daterend vanaf 1099 na Christus.

Het is één van de 5 gemeenten in de vallei. Twee anderen zijn: Kathmandu ( voorheen Kathmanpur) en Bhaktapur.

Kitipur was de locatie van een inspirerende, vreedzame demonstratie van het volk in de massale opstand in 2006 die de macht van de koning omver wierp.

In Kitipur wonen veel Newars.

De Newars zijn de historische bewoners van de Kathmanduvallei en de omliggende gebieden in Nepal. En zij zijn de makers van Nepals historisch erfgoed en beschaving.

Ze hebben een gemeenschappelijke taal het Nepal Bhasa.

Newars hebben hun eeuwenoude tradities en gebruiken voortgezet en zijn er trots op de ware bewaarders van de religie,cultuur en beschaving van Nepal te zijn.

De Kathmanduvallei en omliggende gebieden vormden het voormalige. Newar- Koninkrijk: Nepal Mandala.

Newars zijn de afstammelingen van de diverse groep mensen die sinds de prehistorie in Nepal Mandala hebben gewoond.

De heerschappij van Newar in Nepal Mandala eindigde met de verovering door het Gorkha Koninkrijk in 1767.

De stad werd pas bij de 3de slag veroverd. En alleen doordat men door bedrog de stad was binnen gekomen.

In een tempel in deze stad hangen de wapens van de vijand, die men bij de eerdere slagen had veroverd.

Kitipur is gebouwd tegen een heuvel. Zodat men een uitzicht heeft over de vallei en de heuvels/bergen. Nu in een waas gehuld door de smog in de vallei.

Ik moet snel een toilet vinden. En Madan vraagt aan een man in een klein winkeltje of ik daar naar het toilet mag. Dat mag en de man leidt me de trap op naar zijn eigen schone badkamer. Als ik hem hiervoor geld aanbied weigert hij dat resoluut. Nepalese gastvrijheid.

We lopen door straatjes omhoog en omlaag en zien heel weinig andere toeristen. Tot grote vreugde van Tony en mij.

Er zijn overal van die leuke, overkapte zitplaatsen. Net als in Bakthapur. Dit zijn de perfecte plaatsen voor de hang ouderen.

We horen muziek en gaan een poortje door, waar we uitkomen op een vierkant pleintje, omgeven door huizen. En één gebouw is een tempel. Op het pleintje staan wat beelden. Oa Boedha.

Een groep mensen zit gezellig buiten te praten, kinderen spelen er, er zijn 4 leuke puppy's en 2 moeder honden. Een kleine Newars gemeenschapje.

Een soort Nederlands hofje, maar dan anders.

We nemen plaats in de overkapte zitplaats en ik geniet van de muziek en de mensen.

Dan wordt ons gevraagd of we ook wat eten lusten. Tuurlijk.

We krijgen ons eten geserveerd op een bordje gemaakt van bladeren. Lang leve dit wegwerp artikel. En eten met onze hand/vingers.

Of we ook rijstwijn willen. Ik niet dankjewel. Lust ik dan wat locaal gemaakt rijst bier? Geen idee, maar ik wil wel proeven. En dat is toch LEKKER.

Ik moet van meneer mijn bekertje in één keer leeg drinken en krijg weer bijgevuld.

Als onze borden leeg zijn wordt gevraagd of we nog meer eten lusten. Nee dank u, 2 lunches is genoeg voor mij. Of ik nog wat bier lust. JA, absoluut ja.

Ik knuffel nog even met de puppy's en 1 mama hond wil ook zo graag geknuffeld worden dat ze zich er tussen wringt. Deze honden krijgen hier ook eten. Geen slecht plaatsje om te wonen.

Tijd om verder te gaan.

We nemen nog even een kijkje bij de "bierbrouwerij ". En er wordt ons uitgelegd hoe ze het rijst bier maken.

In dit deel van de stad zie ik ook veel muurschilderingen. Het blijkt dat we hier in de kunstenaarswijk zijn.

We gaan terug naar "huis"

Ik heb een SUPER leuke dag gehad en heb er enorm van genoten. En de interactie met de lieve, hartelijke locals zijn de onvergetelijke, unieke cadeautjes.

Met Samjhana (eigenaresse), neem ik het kruidenlijstje van Joyce door. Zij weet ook niet

wat Asfedita is. Wikipedia heeft de Hindi naam. Hing, en dat kent ze wel. Ze maakt voor mij eenbriefje met de Nepalese namen. En probeert me uit te leggen bij welk kruidenwinkeltje in Asan (locale wijk) zij haar kruiden koopt. Is te moeilijk. We spreken af dat ik een keer met haar ga shoppen voor de kruiden en naar nog een Kurta voor mij gaan kijken in haar favoriete winkel.

Met Tony ga ik in een klein restaurantje vlakbij eten. Het heet Western Tandoori [e-38] Naan House.

Ik eet Paneer ( soort gebakken huttenkase) in spinaziesaus met een ei naan. Een goede lassi erbij. Heerlijk.

Met voldaan gevoel lekker slapen

Groetjes Gerrie