Dag 19 Champasak donderdag 26-1

Sabaidee

Vandaag gelukkig geen lange reisdag.
Ik ben vroeg wakker, dus ik heb zelfs tijd voor een ontbijtje. Dat wordt dit keer weer noodlesoup. Want het bekende, drukke noodlesoup restaurantje schijnt alleen 's ochtends en tussen de middag open te zijn. Het is er om half 8 al erg druk. Vooral veel Laotianen. Dat is een goed teken.
Ik deel de tafel met een Australiër, die een paar dagen Laos bezoekt. Voor hij weer voor zijn werk naar het chaotische, drukke Bangkok terug moet.
Hij vindt het tot nu toe niet zo geweldig.
Dat komt omdat hij in Vientiane is geweest en vervolgens naar Paksé is gegaan.
Ik vertel hem dat hij het beste naar Luang Prabang kan gaan. Dit is een hartstikke leuk, mooi stadje.
Na mijn verhaal denkt hij er zeker over om daar naartoe te gaan.

Ik word keurig om 8 uur opgehaald. En ben weer de 1ste in een rij toeristen die allemaal met de boot naar Champasak gaan.
Naar de boot toe zal nog niet zo gemakkelijk gaan met al mijn bagage.
We moeten een steile helling naar beneden. Gelukkig is daar de helpende hand/schouder van een Laotiaan.
De boottocht duurt ongeveer 1 1/2 uur.
Rustig varen we over de Mekong en zien onderweg veel vissers, die hun net uitwerpen om een heerlijk visje te vangen.
De Mekong zelf is een smerige rivier, die de verontreiniging van China en zichzelf verzamelt.
Vervolgens stroomt de Mekong door Cambodja en eindigt in de Mekong-delta in Zuid-Vietnam.

Oh help!! De aanlegsteiger bij Champasak is onder een lange steile houten trap.
En er is niemand, ook niet van mijn mede-passagiers die mij helpt mijn bagage naar boven te brengen.
Ja halverwege de trap mijn lichtere rugzak, dan komt de schipper in actie.
Koptjai. Maar geen lai, lai. En geen extra tip.
Ik had hem wel willen betalen als hij mijn grote koffer naar boven had gesjouwd. Maar nu. Ik pech, hij ook pech gehad.

Een Zwitsers meisje wil naar hetzelfde guesthouse als ik. Volgens haar Lonely Planet is het maar een meter of 20 lopen vanaf de steigertrap.
Dat kan ik nog wel.
Nou het is geen 20 meter, maar meer 2 km. En ik maar sjouwen met die doos met boeken erbij. Niet leuk!!!!

Dan komen we aan bij het uitgezochte guesthouse. En dit blijkt toch een teleurstelling te zijn. Een beetje shabby.
Hij heeft een kamer met fan voor haar, maar voor mij niet. Wel met airco voor het dubbele. Maar ik hoef geen airco.
Om 11:00 uur komt er wel een kamer met fan vrij. Kosten 50.000 kip.
Bij de buren ziet het er een stuk netter en verzorgder uit. Alleen kamers met airco, voor 150.000 kip. Het 3 voudige!!

Ik besluit een stukje terug te lopen en andere guesthouses te bekijken.
Ik kom bij een guesthouse annex restaurant. Dit ziet er netjes uit. Eenvudig en ze hebben een kamer.
40.000 kip. Doen!!!
Ik logeer nu in het Saithong Guesthouse.

Eerst nog de busticket voor morgen regelen naar Don Khong. Om 8 uur komen ze me bij het GH ophalen. Weer niet uitslapen!!! Maar op Don Khong ga ik rust nemen. Daar ben ik wel aan toe.

Tegenover zit een guesthouse met gezellige bungalow kamertjes. Staat goed aangeschreven in de Lonely Planet, maar ik ga niet veranderen.
Wat ik hier wel doe, is een fiets huren om naar Wat Phou te fietsen.
Een fietstochtje van ongeveer een uur.
Dit is een oude Khmer tempel complex. Ouder dan Angkor What, maar kleiner.

Vandaag extra goed insmeren, want it's hot!!!
Onderweg krijg ik haast spijt dat ik de fiets heb gepakt. Zo heet! Maar ik zie wel veel meer van het dagelijkse leven/huizen onderweg.
Het valt me op dat er heel veel gebouwd wordt.
Er staan veel stenen huizen/villa's langs de kant. Direct naast oude houten bouwsels.
Je ziet van alles door elkaar staan. Van oude, houten vervallen huisjes. Tot prachtige stenen villa's. En alles daar tussenin.

De fiets heeft geen slot, maar de verhuurder heeft me verzekerd, dat als ik de fiets bij het tempelcomplex stal er op gelet wordt.
Kaartje kopen en dan mag ik nog een stuk door fietsen voor ik de fiets moet stallen.

Een wandeling door de brandende zon. Gelukkig heb ik vandaag mijn pet opgezet, dit is geen overbodige luxe.
Er loopt een lange laan geflankeerd door oude pilaren naar het tempel complex.
Het complex is omgeven door een houten hekwerk. En er wordt volop gewerkt aan de restauratie. Het is ook gevaarlijk om het complex binnen te gaan, want de muren staan echt op instorten.
Dit complex behoort inmiddels tot het Unesco world heritage. Vandaar dat dit met hulp van buitenlandse financiën wordt gerestaureerd.

Maar dit is alleen nog maar het lage gedeelte. Wil je alles zien, moet je een erg steile trap op nog hoger de berg op.
De trap wordt geflankeerd door prachtig bloeiende bomen.
En alhoewel de Laotianen klein van stuk zijn, hebben ze hele steile trappen gebouwd om boven te komen.

Maar het is het zeker waard. Want boven staat ook een tempelruÏne, waar je wel binnen en omheen kunt lopen. En zo kun je prachtige steen reliëfen zien.
Binnen zijn een aantal Boedha's, waar natuurlijk ook nu geofferd en gebeden wordt.

Op de terugweg naar beneden, wordt er naar me geroepen. Ik kijk om en wil gauw een stukje de trap naar beneden gaan. Want ik sta in de weg voor de foto van een groep Thai.
Nee, nee, niet doen! Gebaren ze naar mij. Kom terug.
Wat nu??? Blijkt dat ze met mij op de foto willen. Ben ik plotsklaps een toeristische attractie geworden.
Vriendelijk lachen dan maar. Ik vind het wel geinig.

Behalve een massale toestroom van Thaise mensen komen er ook een aantal Thai Monnikken naar boven. En met, net als alle andere toeristen, de fotocamera's in de aanslag, en of ik een foto van hun kan maken op de trap?
Sure!!!
Verder beneden word ik ook weer gevraagd om met een Thaise vrouw op de foto te gaan. Dan ook andersom, en wordt er ook een foto met mijn camera met haar gemaakt.
Het blijkt een groep van 80 Thai te zijn. 2 bussen! Die 3 dagen in Laos zijn.
Vandaag hier, morgen een boottochtje. En overmorgen, vertelt zij met stralende ogen en een brede smile, SHOPPEN!!!!
She loves to shop. Has plenty of money with her to shop till she drops.

Fietstocht maar weer naar huis wagen. Worst nightmare?? Een lekke band onderweg, want dan is het een verdomd eind om in de brandende zon terug te lopen.
Maar ik heb een back-up.
Bij de ingang ben ik de Zwitserse tegen gekomen, die toch maar vandaag naar de tempel is gegaan. Zij is met een Tuk Tuk gekomen, die op haar wacht en haar straks weer terug brengt.
Mocht ik onderweg panne hebben, dan pikt zij mij op.
Goed geregeld, toch???
Maar alles gaat goed. En ik kom veilig weer in Champasak aan.

Nu nog uitzoeken waar ik kan internetten. Want Champasak is niet meer dan een straat stadje.
Maar een stuk teruglopen vanaf mijn guesthouse is een hotel/restaurant met internet. Dus wandel ik daar maar weer naartoe.
Ja ze hebben gratis Wifi. Heb ik een laptop? Ja natuurlijk, die ligt nog in het guesthouse. Weer terug. Ophalen.
Terug bij dit restaurant, blijk ik mijn bril vergeten te zijn.
Dus Sorry als er veel fouten inzitten, maar dan heb ik het niet zo goed gezien.
Want nog een keer heen en weer lopen heb ik écht geen zin in.
Gelukkig kan ik blind typen, anders werd het helemaal een puinhoop.

Zo dat was het weer voor vandaag. Ik heb een beetje honger. Lunch heb ik ook overgeslagen. Dus ik ga op mijn gemakje terug wandelen naar mijn guesthouse/restaurant om een hapje te eten.

Morgen horen jullie weer van mij.

Groetjes Gerrie