Van Isla Táquile naar Puno

Donderdag, 31 juli 2014

Hola juntos

Het is moeilijk slapen onder zo’n laag zware dekens. Als je teveel of te snel draait, glijden de dekens van je af door het gewicht. Wel lekker warm.
Om 5:15 uur sta ik op. Dan is het al lichter en komt de zon langzaam maar zeker op. Ondanks de kou geniet ik hier wel van.
Daarna gauw weer in bed liggen en wat lezen om weer warm te worden.
Om half 8 krijgen we ontbijt, met gekookt eitje en pannenkoeken met appel. Dat smaakt lekker.

Om half 9 krijgen we uitleg over de kleding hier op het eiland.
Wat ik nog niet wist is wat de baby’s/ peuters voor muts dragen. Zij dragen ook een puntmuts. De jongens met een witte punt, en de meisjes met een bruine punt. Daarna kunnen we bij de familieleden die hun zelfgemaakte waren hebben uitgestald gaan kijken en eventueel iets kopen.
Natuurlijk wil ik iets zelf geweven en zelf gebreid hebben. Ik koop een cocatasje en een sjaal.

Op de plaza horen we de muziek al. Nu zijn wij nog de enige toeristen, dus we kunnen op ons gemakje foto’s maken. De muzikanten spelen op de trom en de panfluiten en zijn heel kleurrijk uitgedost. Weer anders dan de groep van gisteren, die speelden op trom en fluiten en droegen andere kleding.
Als ze klaar zijn met spelen, komen er mensen met waterflesjes langs en laten ze allemaal een dopje daarvan drinken. Echt dat dat geen water is. Ook gaan de grote flessen bier al rond.
Aan de kant zitten de notabelen netjes uitgedost op stoelen ook te drinken. De heren zitten op stoelen en de dames zitten op de grond ervoor. Ook die lusten hem wel.
Als ze klaar zijn met drinken gaan ze weer spelen en lopen in een kring. Nu zijn er ook enkele dames in de kring die mee dansen. Zij hebben wel 10 tot 15 lagen rokken aan.

Dan kunnen we kiezen. Of een wandeling de berg op maken naar een klein tempeltje en dan naar de haven. Of bij de fiësta blijven. Ik kies vandaag voor makkelijk. Ik blijf op de plaza en bekijk de boel hier wel.
Helaas is de muziek en het dansen steeds hetzelfde. Dan ga ik de marktkraampjes langs naar alle handenarbeid kijken. Bij de kraampjes zitten vaak vrouwen te spinnen en de mannen te breien. Rondbreien nog wel.

Dan is het tijd om naar de haven te lopen, alwaar onze boot al op ons wacht. We zijn er eerder dan de wandelaars. En ik ga even in het zonnetje liggen soezen.
We varen vanaf het eiland naar het andere schiereiland Capachica. Vandaar uit maken we een wandeling naar een klein restaurantje. Op het menu staat quinoa soep, en wel de lekkerste die ik tot nu toe gehad heb, en gegrilde forel met rijst en aardappels. En thee met cocabladeren en/of munia.

Dan weer in de boot voor een tochtje van ongeveer 2 uur naar de Uros eilanden. Dit zijn de rieteilanden die de mensen zelf gebouwd hebben en waar ze op wonen. De Uros eilanden zijn erg commercieel.
Er zijn nog families die op rieteilanden wonen die niets met de commercie te maken willen hebben. En die wonen ergens anders op het Titicaca meer. Waar ze hun eigen rieteilanden met alles erop en eraan gebouwd hebben.
Het zijn pre-Inca stammen van Aymara mensen geweest die vanuit het vaste land naar het riet zijn verhuisd.
Zo’n eiland wordt helemaal zelf gebouwd en dit duurt 8 maanden tot een jaar. En iedereen helpt elkaar.
Onder grond is van blokken rietwortels, die aan elkaar geknoopt worden. Deze laag is 1 meter hoog. Daaroverheen gaat 1 meter hoge laag rietstengels. Deze moeten om de 5 á 6 weken vervangen worden.
Dan wordt er met riet de huizen gebouwd. Vroeger werd als touw ichu gras gebruikt, nu gebruiken ze liever synthetisch touw, dit is sterker. Ook de boten worden van riet gemaakt. Ze hadden/hebben eenvoudige boten voor zichzelf, maar bouwen nu ook grote drakenboten, Mercedes-Benz boten. Deze worden gebruikt voor de toeristen. Het zijn prachtige boten.
Tegenwoordig hebben ze voor zichzelf meest houten bootjes.
Zo’n eiland gaat 20 tot 25 jaar mee. En de president van het eiland laat zien hoe diep de bodem is onder het eiland. 12 meter. Het zijn echt drijvende eilandjes niet verbonden met het land. De eilandjes liggen met ankertouw en zware stenen op de bodem op hun plaats.
Na de uitleg worden we door verschillende vrouwen naar hun huis mee getrokken. Het is een klein huisje waar Rosa en haar man slapen. Hun 4 kinderen slapen in een ander huisje.
Dan is het tijd om te shoppen. De dames hebben hun zelfgemaakte spulletjes netjes uitgestald. Ze hebben prachtige kleden/kussen hoesjes geborduurt. En van riet zijn ook mooie dingen gemaakt.
Mijn koffer is al weer voller dan toen ik heen ging. Geen idee hoe ik het allemaal mee krijg. En toch ga ik met Rosa onderhandelen voor 2 leuke kussenhoesjes.
De groep bemoeit zich er mee. Dat ik ze niet moet benadelen. Het is hun broodwinning. Daardoor laat ik me verleiden tot een hogere prijs. Als ik langer met Rosa had onderhandelt was ik lager uitgekomen. Ze gaat echt niet onder haar prijs zitten.
Maar goed, heeft Rosa weer een goede dag.
We gaan weer terug, als ik merk dat ik mijn pet vergeten ben. Dat komt omdat mijn zonnebril kapot ging. Gisteren met ducktape het ene pootje gerepareerd, nu is het andere pootje kapot. En heb ik de hele tijd de bril angstvallig in de hand gehouden, zodat ik die niet zou vergeten. Heb ik mijn pet ergens laten liggen. Handig Gerrie.
Het is trouwens deze vakantie toch mis met brillen. In de eerste week ben ik met mijn hoofd tegen een glazen wand aangelopen en is van mijn gewone bril het pootje naar buiten verbogen. Dus dat zit ook al niet zo handig meer. Daar durf ik niets aan te verbuiten, bang dat het pootje afbreekt.
Gelukkig heb ik die alleen ’s ochtends vroeg en ’s avonds op. De rest van de tijd draag ik toch een zonnebril. En ik heb mijn zonnebril op sterkte ook nog bij me.
Marcel zegt gauw tegen de kapitein zeggen dan kan die nog omdraaien. Zo gezegd, zo gedaan..
Iemand zegt. Hoe duur was die pet? Kan me niet schelen of die duur of niet duur was. Het is mijn pet uit Nieuw-Zeeland en het is een fijne pet. Ik heb geen zin om weer te gaan shoppen voor een nieuwe pet.
Op het eiland wordt naarstig gezocht, en ik vind hem ergens op de grond. Kunnen we eindelijk terug naar Puno.
Daar een heerlijke douche nemen. En dat is lekker na een nacht geen douche gehad te hebben. Zal straks lekker zijn na 4 dagen Inca-trail in een tentje.
We gaan eten in een bekend Trip-advisor restaurantje. Deze zit vol en krijg je geen tafel zonder te reserveren. Marcel had gisteren al gereserveerd. Dus wij kunnen meteen aan tafel.
Hier staat cuy (cavia) op het menu, maar dit is erg duur in verhouding met de andere gerechten. Cuy is het duurste vlees hier. Duurder dan een lama biefstuk. Goeie business cavia’s fokken.
Aangezien ik al een cuy heb gegeten kies ik voor iets anders. Ook lekker.
Nog even mijn verslagje afmaken. Morgen weer een reisdag naar Cuzco.
Saludos Gerrie