Inca-trail dag 2

Dinsdag 5 augustus 2014

Hola juntos

Om 5:00 uur worden we gewekt in de tent door de dragers met een kop hete coca-thee en een bakje warm water.
Ik heb heerlijk geslapen en heb het niet koud gehad.
Gauw alles weer inpakken en ontbijten. Planning is om 6:00 uur te starten, dat wordt 6:30 uur. Wat Daniel helemaal niet leuk vindt. We lopen al een half uur achter op schema. 17 jaar en hij denkt dat dit een wedstrijd is wie het eerste boven is.

Annegien had het gisteren al heel zwaar. Dus het plan is om haar als eerste vast te laten vertrekken, omdat dit de zwaarste dag van de trail wordt. Ik zat ook bij de latere groep, dus ik besluit ook maar meteen mee te vertrekken. Anne en Luuc sluiten zich hierbij aan. De grote groep haalt ons vanzelf weer in.
Bij een ander kamp ga ik even naar de WC, ondertussen haalt een groot deel van de groep mij al in. Geeft niet ik loop toch in mijn eigen tempo, anders ga ik stuk.

Wanneer ik bij de 1ste rustplaats kom wil de groep net vertrekken. Ik vind het best ik neem ook even mijn rust. Robin is ook nog niet zover en John haar vader wacht bij haar.
Dan gaan Robin en ik vast vooruit voor het 2de deel van de tocht. Dit is een erg mooi stuk door het bos. Wel erg zwaar met veel trappetjes. En hoe hoger ik kom, hoe meer moeite ik heb met mijn ademhalings. Maar rustig en gestaag vorder ik toch wel.

De 2de rustplaats bereik ik binnen 2 uur, terwijl er 3 ½ uur voor staat. Niet slecht vind ik zelf. En dan te bedenken dat ik dit al een moeilijk stuk vond en het 3de deel pas echt moeilijk wordt. Dat belooft wat.
Bij deze rustplaats moet ik ook weer water kopen. En hoe hoger je komt hoe duurder het water is.

Na de rust gaan we met z’n drietjes weer verder, is gezelliger dan alleen. Arriba, arriba (Omhoog, omhoog). Nu komt het laatste deel van de klim naar de pas. Ik vind het eigenlijk wel meevallen. Ik heb eens bij de dragers afgekeken die met hun gigapakken snel de berg op lopen. Veel op hun sandalen.
Die gaan op steile stukken zigzaggen. Dat ga ik ook doen en daardoor is het minder steil. Door de ijlere lucht moet ik wel vaker stoppen om op adem te komen.
Regelmatig is het tijd voor een fotomomentje, drinkmomentje, jelly beertjes momentje of gewoon een rustmomentje.
Wat moet het heerlijk zijn als ik straks ook boven op de pas sta en de mensen naar boven zie zwoegen en ze toe te juichen. Nu moet ik nog even zelf door zwoegen.
Samen met Gavin, een gezette Engelsman die we onderweg zijn tegen gekomen. Diel verwacht had dat zijn jonge, fitte zoon wel naar beneden zou komen om zijn rugzak over te nemen. Maar nee hoor! Die is boven al een feestje aan het bouwen.
Ik vraag Gavin of hij wel genoeg gedronken heeft. Ik zie nl nog 2 bijna volle flesjes in zijn rugzak zitten.
Hij heeft wel dorst, maar wil die rugzak niet meer afdoen. Dan pak ik wel het flesje voor hem.
You’re an angel. Zegt hij. I wish, then I could fly to the top! Antwoord ik. And I would be hanging at your feet, zegt Gavin. Maar helaas we zullen het alleen op beenpower moeten doen.
Ondertussen zijn John en Robin op de top van de pas. Nog maar een klein stukje te gaan. Die laatste paar treden moet ik in één keer kunnen doen. Ja, dat had je gedacht!!!! Dat zijn zulke hoge, steile treden waarbij ik, en ik niet alleen, na een paar treden weer op adem moet komen.
Maar uiteindelijk sta ik ook op de winderige top van de pas. De Warmiwanuscca 4215 m hoog!!!!

Het is ongeveer half 12. Ik heb het gedaan in 5 uur, waar 5 ½ uur voor staat. Weer niet slecht.
Dat komt natuurlijk omdat ik het 2de en 3de stuk weer flink cocabladeren heb lopen kauwen. Hoezo niet verslavend? In een roes ben ik naar boven geklauterd, en dacht al dat ik een engeltje was. Want dat had iemand mij ingefluisterd.

Om 12:15 uur gaan we weer naar beneden. Dan zijn Robin en John vele malen sneller dan ik. Boeien!!! Ik ga rustig en op mijn eigen tempo naar beneden. Ik wil me geen blessure vallen.
Alleen Robin heeft heel veel last van buikpijn. Kan niet naar de WC. Dan gaat John voor haar een WC maken in de bosjes. Ik laat het Boneth weten, en zij zal achterblijven om op hun te wachten. Ondertussen loop ik lekker in alle rust alleen verder. Weg bij de luidruchtige groep.
Hééérlijk. Ik geniet hiervan. Dat heb ik toch wel even gemist, de rust en het rondkijken. Waar ik nu de tijd voor neem. In plaats dat ik alleen maar het pad zie. Dus ook als Robin en John mij weer ingehaald hebben, blijf ik lekker een stuk erachter lopen. Dat heb ik echt even nodig.

Tot Robins zool van haar schoen bijna helemaal los ligt. Dan heb ik in mijn rugzak eerste hulp bij ongelukken. Een kleine rol ducktape, daar plak je alles mee vast. Robin kan weer vooruit.
Ik let heel goed op hoe ik mijn voeten neerzet en gebruik allebei mijn stokken. En gezegend zijn de stokken, want als ik die niet had was ik wis en waarachtig al een paar keer gevallen.
Ook let ik sterk op mijn houding zodat het niet in mijn rug schiet en van daaruit naar mijn lies en knie, want dat loopt dan niet goed meer. Moet een porter (drager) mij staks de berg af dragen. Die gaat dan zelf door zijn knieën .

Ondertussen vliegen de porters iedereen voorbij. Althans het lijkt alsof zij vliegen, zo hard gaan zij de berg af. Met hun giga bagage rennen ze echt het pad af naar beneden.
Groot respecht voor deze mannen. En dat zeg ik ze ook als ik bij het kamp aankom en ze voor mij applaudiseren. Tengo mucho respecto para ustedes.

Voor de eettent staan de bakjes warm water en de zeep al klaar om de handen te wassen. Het is 2 uur en ik ben precies op tijd voor de lunch. Maar eerst een beker drinken!!!!!

Dan is het wachten op de laatste 3: Annegien, Astrid en Liliane.
Eerst komen Astrid en Liliane eraan en een half uur later volgt Annegien. Ze worden onder luid applaus ingehaald, en kunnen meteen aan een late lunch.
We hebben vandaag 9 km afgelegd. 2200 m gestegen en 1700 m gedaald. Het kamp ligt op een hoogte van 3500 m.
We zijn nu bij Pacaymayu. Deze plek is ook meteen onze kampplek. Dus nog effe wat rusten.
Dit is vlakbij Runkuraqay Camp

Om 17:00 uur is het thee tijd met popcorn.
Ook zullen we de enveloppen met de fooien moeten vullen. Het is nog een heel gedoe voordat we eruit zijn wat iedereen moet betalen.
Ons groepje heeft zoveel mogelijk los geld, want wij waren voorbereid door Marcel. De andere groep heeft veelal groot geld. Hun reisleider heeft niets verteld. Alleen hebben ze mijn briefje met berekeningen gekregen.
Uiteindelijk is dit ook gelukt. Maar ik ga niet met al het geld rondsjouwen. Tactisch geef ik de zak met geld voor de 30 dragers aan John. Hier zit veel los geld in en is het zwaarste.

Het diner is weer heel goed. Soep vond ik niet zo lekker. Maar het toetje des te lekkerder. Heerlijke appeltaart. Gebakken zonder oven.
Uiteraard weer om half 9 naar bed. Ik ben benieuwd of het koud is vannacht.

Saludos Gerrie