Dag 20 van Campbell River naar Tofino

Dinsdag 26 september

Weer heerlijk geslapen in mijn kamer met me, myself and I.
Vandaag op weg naar Tofino. Desiree vertekt vandaag ook naar Tofino.
En we hebben afgesproken elkaar te zien bij Cathedral Grove.

Dit is in Macmillan Provincial Park, onderweg op de route.
Hier is een stuk bos met zeer oude bomen, sommigen zelfs 800 jaar oud.
Het zijn Douglas sparren en Red Cedar bomen.
Sommige bomen zijn prachtig bekleedt met mos dat als baarden aan de takken hangt.
Wat ik ook mooi vind nu op Vancouver Island, dat er weer een gemengd bos is. Met loof-, en naaldbomen, grote varens.
Helaas nog geen herstkleuren, dan is het nog mooier.
Er staan een paar grote joekels in dit bos. Ik moet effe boom knuffelen.
De sparren hebben een hele sterke kern. Terwijl de Red Cedars een holle binnenkant hebben.

De Red Cedar werd door de indianen ook wel the Tree of Life, Levensboom, genoemd.
Deze bomen waren tegen rotting bestand, en werden gebruikt voor kano's, palen voor de huizen, totempalen, maskers. Alles van de boom werd gebruikt.
Van de binnenbast werden, matten, manden en waterdichte kleding geweven.
Er werd touw van gemaakt. En van de wortels werden waterdichte manden geweven.
Met respect werd de boom Long Life Maker en Live Giver genoemd.

Dit was een leuke en mooie onderbreking van de autorit.
We spreken af elkaar weer bij het Tofino Tourist info te zien.

Onderweg stop ik nog bij een mini canyon, om mijn boterhammetjes te eten.
Hier heeft een riviertje al ruimte tussen de rotsen door uitgesleten. Over een paar honderd jaar is dit uitgesleten tot een diepe canyon. Nog efkes wachten dus.

Op een gegeven moment loopt de weg slingerend en stijgend en dalend door het landschap door. Het lijkt wel een beetje op Luxemburg.
Erg mooi, en relaxed rijden met een automaat. Zaaaalig.

Tegen de tijd da tik bij het infocentrum aankom is Desiree alweer weg. Zij was er een stuk sneller dan ik.
Door naar mijn hostel dan. Whalers on the Point.
Ik vind een stukje verderop een parkeerplaats, maar hoor dat ik daar niet mag blijven staan. Ik moet mijn auto bij de hostel zetten. Maar daar is de parkeerplaats helemaal vol. De auto's staan achter elkaar en de voorste auto's kunnen er nooit uit.
Hoe moet dat dan?
Heel simpel, iedereen moet zijn autosleutels inleveren. Op een lint wordt het Kamernummer en naam opgezet. Ook een briefje in de auto met je naam en kamernummer. Zodat als er iemand niet uit kan. De mensen van de hostel ruimte voor ze maakt.
Voelt niet helemaal lekker, maar ik kan nergens anders parkeren. Dus het moet maar.

Ik krijg de sleutel voor mijn kamer, die ligt helemaaaaal way way back in het hostel. Tot nu toe ben ik de enige in de kamer. Ik vind het niet erg als dat zo blijft.
Desiree zit al ergens thee te drinken, dus ik ga naar haar toe.
Morgen gaan we dezelfde Zwarte beren tour maken. En 's middags gaan we een wandeling langs de kust doen in een ander plaatsje.
Daarna gaat zij naar Victoria, ik blijf nog een dagje en ga dan naar Victoria.
Misschien zien we elkaar daar wel weer.

Ik ga nog een paar kleine boodschapjes halen voor het eten.
Ik heb nog gesneden koolsalade. Daarbij haal ik worstjes en ik moet de boter niet vergeten.
In de hostel kom ik Daniel weer tegen. Een Duitse man die ook in Whistler in mijn hostel zat.
We delen ons eten. Want backpackers motto is: sharing is caring.
Goede maaltijd met pasta, salade en worstjes. We kletsen gezellig een tijdje. En doen dan samen de afwas.

Dan ga ik nu kijken of ik nog roommates heb. En morgenochtend om 8 uur géén run op de ligbedjes bij het zwembad, maar een run op de gratis muffins. Limited amount.