NZ dag 9 Bergetappe naar Ben Lomond Station

zondag 7-2-2010
Ik kreeg een paar vragen hoe hoog was de sprong? Het platform was op een hoogte van 109 m. En de vrije val was 60 m. Is niet zo hoog in deze contreien, het kan nog veeeel hoger. Maar als je op het platform staat is het hoog zat. Voor mij mag het de volgende keer hoger.
Gisteren is Rob met een nieuwe bus aangekomen. Deze heeft als nummerbord de letters CPR, voor niet ingewijden: dit betekent reanimatie.
Als dit maar goed gaat.

De volgende ochtend wil de bus niet starten!!! Echt waar, ik verzin het niet!
Die gaat dus naar de garage, en hopenlijk is die morgen klaar.

Vandaag gaan we een bergetappe wandelen van ongeveer 17 km.
De busrit naar ons startpunt is al spectaculair. Geen verharde, brede autoweg door de bergen.
Maar een 1 baans, zand/grindweg steil zigzaggend naar boven en naar beneden. Geen vangrail. Maar een duizelingwekkend uitzicht naar beneden de afgrond in.
We halen onze gids John op. Hij is tevens eigenaar/beheerder van een groot stuk van Ben Lomond (Berg Lomond) en eigenaar van Ben Lomond Station, waar we zullen overnachten.
Bescheiden man, die het hele stuk op zijn gemak loopt op rubberlaarzen en met houten stok.
En die soms vergeet dat wij geen berggeiten zijn, en een "ietje" langzamer zijn dan hij.
Het begint al goed. Ik wil mijn zonnenbril opzetten, cause it's HOT and SUNNY. Zonnebril gebroken.
Wat ben ik blij met mijn souvenir!!!
Pet met nekflap, dit houdt de zon uit mijn ogen en uit mijn nek.
En wat ben ik blij met mijn nieuwe wandelstokken. Ik gebruik er een en Lies de andere.
Het pad, welk pad?
We lopen over smalle geitenpaadjes berg op en berg af, met geen of een klein beetje afstand tussen het paadje en de afgrond. Het zijn eigenlijk smalle richeltjes, meer niet.
Het is wel heerlijk rustig. Je komt onderweg geen andere toeristen of mensen tegen. Alleen geiten.
Annelies moet helaas afhaken. Het wordt veel te zwaar voor haar. EN ze heeft last van duizelingen. Dat kun je hier echt niet hebben.
Een moment van onoplettendheid of uit evenwicht raken en je dondert de berg af.
Je moet continu gefocust zijn waar en hoe je je voeten neerzet.
Ik vind dit vele malen spannender dan het jumpen van gisteren. Dat was all fun. Dit is spannend, maar prachtig. Je moet af en toe stil staan zodat je van het uitzicht kunt genieten. Anders zie je alleen maar het pad en je voeten. Ook niet veel aan.
Ook hier zijn de bergen erg kaal. Alleen gras en lage begroeiing groeit er. Ook zijn er hele kale plekker langs de bergflanken.
Dit is een mijngebied geweest. Hier was goud te vinden. En zodoende is er op veel plaatsen de bovenlaag weggegraven/gespoeld om bij de laag met goud te komen.
De Shotover river, de rivier die door deze bergen stroomt, was rijk aan goud. Nog meer dan in het bekende Klondike gebied.
De mijners hebben rozenbottels gepland voor vitamine C, en wilgen voor schaduw en hout. Deze wilgen worden nu zoveel mogelijk weggehaald, om het gebied weer zo authentiek mogelijk te houden.
De wilgen groeien heel hard en overwoekeren soms hele bergwanden.
Nog een half uur voor de lunch plek. Ja, ja, John's half uur is voor ons een uur. Maar goed uiteindelijk komen we op een mooi schaduwplekje aan. En daar kunnen we ook weer vers water tappen uit een stromend bergbeekje. Life can be so simple.
Pech nr.2. Ben ik mijn dopje van de waterzak kwijt. Zal wel achter een struik zijn blijven haken. Een elastiekje om de dubbel gevouwen slang, probleem opgelost.
Tegen de tijd dat ik morgen weer in Queenstown ben heb ik een hele waslijst met boodschappen. Bril, dopje, verder ???????
Eindelijk komen we bij een easy stuk. Door een met gras begroeide vallei in de schaduw. Hobbit land.
Je ziet de hobbits zo voor je dartelen. Dit is even bijkomen.
Daarna komt het echte werk weer, en ploeteren we weer een paar uur berg op en berg af.
Eindelijk is het einde in zicht, het laatste stuk gaat over een breed pad, ook geschikt voor 4WD's.
Dit is weer alleen dalen en mijn linker knie gaat in staking. En geeft dit aan dmv pijn.
Dus heel langzaam, ondersteunt door de schouder van Gert daal ik het laatste stuk af.
De 2de groep die het laatste stuk later is gestart haalt ons nog in. En even later Rob ook nog, die eerst met Annelies terug is gelopen en toen alleen weer de route is gaan lopen.
Ik kom als laatste binnen, krijg ik nu de troostprijs?
De BBQ staat al te roken, de zalm in de folie te bakken.
Koude limonade en snacks staan klaar.
Effe bijkomen na 9 uur lopen.
Ginny, John's vrouw heeft heerlijke salades gemaakt.
Maar ik ben gewoon te moe om te eten. Ik val bijna in slaap boven/in mijn bord.
Ik neem van alles een klein beetje.
Toetje, eigengebakken kruisbessen pie. Mjammie.
Ik val in bed, lekker sssssslapen.
Groetjes Gerrie