NZ dag 27 Op weg naar Whangarei

donderdag 25-2-2010

Oh, what a night! Voor het eerst heb ik de oordopjes nodig gehad.
De hostel ligt dan wel mooi centraal in de city, maar daardoor heb je ook al het straatgeluid van auto's, bussen. En van de uitgaande jeugd tot laat in de nacht/vroeg in de morgen schreeuwen, gillen, lachen, having a good time.
En 3 verdiepingen de trap op en weer af met volle bagage. Olympsche spelen is er niets bij.

Vroeg met de bus weg, rond het middaguur ben ik in Whangarei.
Kan ik de middag chillen, ik ben vort moe van het rondreizen. Heerlijk zeker 3 nachten op een plek.
Ik snap niet hoe mensen dit maanden/jaar volhouden.
Of misschien juist wel. Ze kunnen langer op een plek blijven en zo mini-breaks inlassen. En meer genieten van de omgeving.
Hmmm, een paar maanden sabbatical. If I only had the money.

In Whangarei bel ik naar de hostel.
Bunkdown Lodge backpackers heet dit.
En Noel vertelt me dat ik moet uitkijken naar een zilveren van.
Ik leg de hoorn neer en daar komt de van van de lodge al aangereden.
tuut, tuut, dat is snel!
Blijkt dat een jonge meid (Maike) uit dezelfde bus hun ook al gebeld had, en Peter dus al onderweg was. Lucky me.

De lodge is heel erg homy, knus en gezellig. Met multilingual hond en 2 katten.
Peter blijkt een beetje Nederlands te spreken. No wonder, hij komt oorspronkelijk uit Nederland. Maar woont al sinds '59 in Nieuw-Zeeland en is nooit meer naar Nederland gegaan.
Peter en Noel zijn een lief, hartelijk stel. Een beetje home away from home bieden ze hier.
Kei goede keus heb ik gemaakt.

Maike en ik delen dezelfde 4 p.kamer.
En besluiten gezamenlijk de omgeving wat te verkennen, boodschappen te doen en samen te koken. Veel gezelliger.
En voor haar eindelijk weer echt eten.
Zij leeft de laatste weken alleen maar op instant noodles. Makkelijk en goedkoop.

Maike is een blonde meid uit Namibie. Haar ouders zijn Duitsers.
En zij reist al 4 jaar rond. Met tussenpozen van werken in Duitsland.
Ze wil zich de eerste 10 jaar nog niet settelen. En dan hopenlijk met een partner en kinderen in Namibie.
Eerst kijken wat de wereld nog meer te bieden heeft. En misschien nog weer een nieuwe studie gaan doen.

We nemen de bus naar de Whangarei waterval en lopen dan door het bos terug naar de stad. Het is warm en benauwd en we zijn blij als we er zijn.
Dan moeten we nog boodschappen doen in de supermarkt. En dan lopend met alle groceries terug naar de lodge.
En dat is me toch een end sjouwen.
Maike en ik denken dat ze de straat verder weg hebben gelegd, want er lijkt geen eind aan de wandeling te komen.
Maar gelukkig komen we toch heelhuids al zwetend en puffend aan.
We zijn het er beiden over eens dat we niet de waterval hadden moeten bezichtigen, maar in de stad naar de chocolade factory hadden moeten gaan.
Ah well, dit is gezonder.

Eigenlijk hebben we geen zin meer om te koken, maar na een verfrissende douche is het toch wel lekker om samen te koken.
En lekker pasta en salade te eten.
Maike vertrekt morgen, maar ik eet de 2 komende dagen nog pasta en salade. Lekker makkelijk hoef ik niet meer te koken.
Dan moet uiteraard de afwas nog worden gedaan, maar dat is met z'n tweetjes a piece of cake.

Terwijl ik hier achter de computer zit. Komt Noel me wat inkopen laten zien. Zachtjes, Peter mag het niet horen, het is een verrassing voor hem. Hij is morgen jarig en wordt 66 jaar.
Ze heeft Nederlandse speculaas en mergpijpjes gekocht, drop, hopjes en meer van dat spul. Dit wordt stiekem in het kantoortje ingepakt voor Peter.
Benieuwd wat hij ervan vind.

Tijd om naar bed te gaan.
Een poot van de hond en Groetjes van Gerrie.