Grossglockner week met dogwalktrail

Zondag 18 augustus 2013

Ik heb heerlijk geslapen!!!! Dus we kunnen er vandaag tegenaan. Een goed en lekker ontbijt een lunchpakketje maken. We gaan carpoolen om naar ons startpunt te gaan. Paco moet achterin de bus van Bianca in een bench. Zonder problemen gaat dit. Ook moet hij een soort vestje aan waaraan ik hem kan optillen. Ook dat gaat zonder problemen. Het is gewoon een voorbeeldige hond. Eigenlijk is hij gewoon heel goed opgevoed. Ahum!!!!!!
Het startpunt is de gondelbaan waar ik gisteren voorbij ben gereden. We gaan met de gondel naar boven, ook dit doet Paco zonder problemen. Hij ligt relaxed in de gondel naar buiten te kijken.
Het startpunt is Schareck en dan lopen we over een kam naar de Rossköph en via een andere route weer terug.

Het is een mooie route soms wat moeilijk, maar wat fijn dat ik dan een klein hondje heb. Die trekt niet te hard aan de riem. Paco is de kleinste van allemaal, maar hij heeft net zoveel pit als de rest. Hij loopt de route schijnbaar met gemak. Goede conditie hè? Net als zijn bazinnetje. Al hijgt zij wel als we een flinke klim maken. Dat is de hoogte hè?
Af en toe heb ik mijn verstandige momentjes: bv bij de rustplaats als ik iedereen wil fotograferen. Dan geef ik Paco even aan Nienke, zodat de honden geen conflict met elkaar kunnen krijgen. En dan is er het moment dat we kunnen kiezen of we de Rossköph opklimmen of er onder langs lopen. Naar beneden schijnt een behoorlijk steil stukje te zijn. En aangezien met de hond, überhaupt naar beneden lopen, moeilijker is. Ga ik voor mijn volgende verstandige momentje. Ik ga met een groep gewoon onderlangs. We moeten per slot nog 5 dagen.

We moeten ook een kleine ijs/sneeuw vlakte oversteken. Ik zeg steeds tegen Paco niet te hard trekken anders trek je me om. Bianca waarschuwt nog. Dat moet je niet zeggen want dan gebeurt het ook. En prompt lig ik met m'n achterste in de sneeuw. Natte kont, maar met het zonnetje is het ook zo weer droog.
Het is een tocht van 4 uurtjes. Een mooie afstand om erin te komen.

Tijd voor een terrasje in het zonnetje. Bij de Edelweissspitze. Wie wil kan nog naar boven wandelen. Ha,ha,ha, dat heb ik gisteren al gedaan. Lekker op een terrasje in het zonnetje blijven zitten, het is per slot vakantie.

Hier gaan we ook een hapje eten. Weer een Oostenrijkse specialiteit. Pasta met Oostenrijkse kaas en spek en een salade. Ook weer lekker.
Thuis aangekomen ben ik moe, ik was al moe. Want tijdens het kletsen na het eten had ik al moeite om mijn oogjes open te houden. Geen energydrank gehad, hè? Maar wel veel energy verbruikt.
Bij de hut proef ik ook eens een radler, maar ik vind dit niet zo lekker. Dus morgen maar weer aan de orangensaft.

Nu lekker slapen en morgen gaan we naar de gletsjer en de Frans Joseph Höhe.
Welterusten. Groetjes Gerrie