2de dag Lima

zondag 13 juli 2014

Hoi Wilma. Soms kan ik snel beslissen en soms niet.
Hangt ervan af hoeveel keus en hoeveel tijd ik heb.
Jullie straks ook een fijne vakantie. Het weer zit wel mee geloof ik.

Hola juntos

Nog behoorlijk slaperig opgestaan vanochtend.
Maar ik wil toch heééél graag de wisseling van de wacht zien om 12:00 uur.
En de rest van de dagen heb ik om die tijd nog les.

Cecilia
is nog moeilijker uit haar bed te komen dan ik. En ik had er al vreselijk veel moeite mee.
We nemen een vlug, makkelijk Peruviaans ontbijt.
Warm maken in de magnetron en huppa.
Maïs polente met kip . Lekker hoor.
Maar jullie weten het ik proef alles, en eet bijna alles.

Cecilia besteld een taxi, want her en der zijn de wegen afgesloten en het is zowiezo moeilijk om daar te parkeren.
Om 11:55 uur stappen we uit de taxi. Vlakbij la plaza de Armas.
Ik kan de muziek al horen. Dus ik loop vast vooruit naar het plein.

Het is er al druk en er staan geen mensen voor de hekken.
Al gauw kom ik erachter waarom niet. Als ik over de stoep naar het Palacio de Cobierno wil lopen wordt ik met een handgebaar erop gewezen dat ik op de weg moet blijven en niet dichterbij mag komen.

Vanachter de hekken kan ik het ook zien. In oude uniformen (denk aan de Fransen, vreemdelingen legioen, wordt er een excercitie show gegeven met life muziek.
Tot nu toe de mooiste wisseling van de wacht die ik heb gezien. Al hoort Londen toch ook tot die catagorie.
Voor Cecilia is het ook de eerste keer dat zij dit ziet.

Cecilia en ik komen achter een palacio bij een touristinfo. terecht. En zij heeft zo haar eigen vragen. En zo komen we beiden nog op leuke ideeën
Zij gaat nu met haar vriendinnen in restaurant Estadio futbol kijken.
Ik ga met de bus naar de top van de Cerro San Cristobal.
Daar zou je een mooi uitzicht hebben over heel Lima en daarbuiten.

Het is een héééle steile weg naar boven, en soms ben ik bang dat het busje nog harder achteruit de berg af glijd.
Gelukkig is het een Toyota die zijn degelijk en rijden altijd????
Deze in ieder geval wel. We komen veilig bovenop de berg aan.
Nou ja berg?? Zand/rots hoop. Er groeit echt niks op deze berg. Of dat nu door de mens komt of dat de natuur dit al gedaan heeft. Mooi is het niet.

Ook zie je hier heel duidelijk de tegenstelling tussen rijker, en arm.
Wat huisjes tegen de berg aan geplakt. En voila we kunnen wonen.

Boven was er niet veel aan. Een groot kruis ter ere van oa San Cristobal.
El mirador es muy feo (het uitzicht is erg lelijk). Er is veel sluierbewolking, dus je kunt dingen niet duidelijk zien. En je kunt de Pacific Ocean al helemaal niet zien.
Maar Lima wordt niet voor niets la Ciudad gris genoemd. In de herfst en de winter is er veel bewolking.

Duidelijk is dat het voetballen is begonnen. Want boven staan ze om een klein tv-tje naar de voetbalwedstrijd te kijken. In de rust rijden we weer naar beneden.

Daar zou de meneer van de tourist info mij een rondleiding door el Palacio Municipal geven.
Maar hij is nog eten. Dus ga ik aan de overkant weer een heerlijke jugo de frutas nemen.
Ik bestel een Casanova. Je moet toch iets als vrouw alleen.
Heerlijk drankje van allerlei gemengd fruit.
Gisteren heb ik de Chichamo...... ontdekt. Kortweg Chicha. Dit is een sap van rode maïs en verschillende vruchten. Ook heerlijk.
Ik heb mijn drankjes hier wel gevonden.

Ik krijg mijn rondleiding in gebrekkig Engels, althans zo begint hij.
Maar ik wil het graag in het Spaans, maar dan muy, muy despacio (heel, heel langzaam).
Bij vragen kan hij het nog eens in het Engels vertellen.
Hij begint heel rustig, maar gaandeweg begint de intercity weer te rijden, en ratelt hij vrolijk in het Spaans door.
Als ik dan weer despacio zeg, remt hij weer af. Zo heb ik weer een leuk Spaans lesmomentje.

Ondertussen is het 4 uur en zou Cecilia weer terugkomen, maar de wedstrijd is met een half uur verlengd, dus wandel ikzelf vast naar het restaurant.
Daar mag ik zonder kaartje niet naar binnen. En kan ook niet zien of zij daar ergens zitten.
Voor een raam staan een paar Peruaanse mannen naar het voetbal op het scherm binnen te kijken. Ik sluit me daar maar bij aan. Om te kijken of ik Cecilia en amigas kan zien. Niet dus.
Wel het oorverdovend gejuich als Argentinië een doelpunt maakt.

Ondertussen krijg ik allerlei vragen van de hombres. En omdat ik duidelijk een Europeaan ben, ben ik natuurlijk voor Duitsland. Waarop één hombre opeens ook voor Duitsland is. Ha,ha,ha,ha. Niet dus.
Viva Argentina. Wij hebben la reia Maxima, toch?

Als de wedstrijd afgelopen is, nog steeds geen chicas. Ook geen reactie op mijn sms-jes.
Dan mag ik uiteindelijk onder begeleiding binnen kijken of ik ze kan vinden.
Niet dus. Ze zijn er helemaal niet!!!
En geen reactie. Dan ga ik maar terug wandelen en alleen eten.
Plots zie ik ze aan de overkant van de straat.
Hola!!!!

Zij konden zonder reservering niet in Estadio terecht en zijn in hotel Bolivar geweest. Waar ik ook nog naartoe moet om Pisco sour te proeven.
In dit hotel is dit Peruviaanse drankje voor het eerst gemaakt.

Rosita gaat met haar 7 maanden dikke buik alvast naar huis.
Wij gaan nog iets shoppen en dan terug naar Miraflores.
Waar Cecilia en ik naar een restaurant gaan waar ze de beste kip hebben.
De gegrilde kip hier is een specialidad de Peru evenals de anticuchos.
Dat ga ik dus proberen. Anticuchos zijn stukjes runderhart op een spiesje.
Erg lekker en heerlijk mals.
De gegrilde kip met papas fritos (gefrituurde aardappel maw frites) smaakt heerlijk net als thuis. Voor mij niets speciaals. Maar wel lekker.

Tijdens het praten val ik bijna in slaap. Ik ben nog steeds muy, muy cansado.
Gauw naar huis en naar bed. Anders val ik morgen tijdens de les in slaap.
Is ook niet de bedoeling.

Buenos noches
Saludos Gerrie