Van Nazca naar Araquipa

Dinsdag 22 juli 2014

Hola Janny.
Ik blijf genieten en ik blijf zeker schrijven. Blijf jij maar terugschrijven. Vind ik ook heel leuk.
Dat vliegtuigje had ook geen half uur langer meer moeten duren. Tenminste het rondjes draaien niet. Ik kan er niet meer zo lang tegen als vroeger.
Dat hoort erbij.

Hola Wilma. Ja wrijf het er maar in. Maar inderdaad dat hoort bij de leeftijd. Dus zo lang mogelijk genieten van de mooie dingen die je nu kunt doen. Achter de geraniums zitten kan altijd nog.
Het hotel in Nazca was inderdaad prachtig. SNP heeft altijd een ander hotel. Maar Marcel kende dit hotel en heeft toen dit geregeld kunnen krijgen.
Muchas Gracias Marcel
WhatsApp is inderdaad heel handig. Vooral de nichtjes en Mark zijn daar erg actief op.
Hartstikke leuk.

Hola juntos

Vandaag wordt een lange, lange reisdag. Ca 700 km ipv 900 km. Maar over kronkelwegen en omhoog naar Araquipa dat op ongeveer 2400 m ligt.
Dus klimmen.
Hopelijk om 19:00 uur daar, mits het vrachtverkeer meevalt. We zullen zien.
Om 6 uur vertrekken we. En ik kan meteen al mijn ogen niet openhouden.
Ik zit alleen en heb een 2 zitsplaats en over het gangetje nog een zitplaats. Dus ik ga maar liggen en een dutje doen. Dat wordt een dut van ongeveer 2 uur.
Ik heb een deel van de geologie les gemist. Marcelo, onze gids, is nl ook geoloog. Dus die kan van alles vertellen over het gesteente en de tectonische platen, aardbevingen en vulkanen.

In het woestijnlandschap waar we nu door rijden liggen veel groepen brokken gesteente, afgerond overal verspreid.
Dit is door de aardkorst gestold magma dat aan de oppervlakte komt. Dit heet magmalichaam. Het zijn vierkante blokken die eerst langs de hoeken verweren en langzaam steeds meer rondere vormen krijgen. Dit heet bolzak verwering. Ik heb nog wel iets gehoord van de les.

Bij de zee maken we nog een fotostop. Er staan gammele schuurtjes om zeewier in op te slaan, maar deze worden langzaam maar zeker gevuld met duin.
Ik ga voor de laatste keer met mijn voetjes in de Stille Oceaan. KOUD!!!!!

Het Inka rijk verspreide zich van de bergen tot aan de oceaan. Met Cuzco als hoofdstad.
Als er boodschappen overgebracht moesten worden, werd dit gedaan door renners. De zogenaamde Chaspis. Om de 7 km was er een post. En daar kon de volgende renner de boodschap verder brengen.
Zo kon een boodschap in 24 uur overgebracht worden. Erg snel dus.
De Incas hadden geen geschreven taal, dus moest de boodschap mondeling worden overgebracht.
Nu is het maar de vraag of de boodschap goed aankwam of helemaal vervormd. Denk aan het kringspel waarbij je een zin fluisterend doorverteld en het uiteindelijk heel iets anders is.
Zou rare situaties geven. Maar de Inka's waren een slim volk, dus daar hadden ze vast een oplossing voor.

Ze hadden wel geen schrift, maar ze hadden wel een knoopjes systeem
Dit was een statistiek systeem. Om de bevolking te tellen ed.
Dit werd gedaan door aan een koord verschillende lengtes, kleuren draden met verschillende knoopjes. Eén of meerdere knoopjes bij elkaar, verschillende lengtes tussen de knoopjes. Heel ingenieus.

In Chala krijgen we een koffiestop. Daar is ook wifi. En dan word ik opeens gebeld door Wilma!!!!
Hartstikke leuk en gezellig. Ze heeft viber ook geïnstalleerd.
Heerlijk om even een bekende stem te horen. Bedankt Wilma!!!!

En verder gaat de reis. Al kronkelend langs de kustlijn boven op de kliffen.
We hebben prachtige uitzichten.
Maar het duurt nog tot 2 uur voor we lunchpauze hebben. En zolang kan mijn blaas niet wachten.
Uiteindelijk vraag ik Marcel om een plasstop. Astrid is ook blij, ik was haar net voor met vragen.
En zodra we stoppen blijkt niet alleen Astrid ook blij te zijn. Alle dames willen even naar het damestoilet. Bij de volgende rotsblok naar beneden.
Maar onze fanatieke fotograaf Hans is natuurlijk ook meteen naar beneden naar de rand van de klif gelopen.
Hé Hans. Weg daar. Hier is het damestoilet. Het voelt alsof die nooit klaar is met fotograferen.
Hé, hé Hij rent naar boven. Pffft Dat lucht op!!!!!
Prachtig uitzicht op deze toilet.

En door naar Mollendo voor de lunch. Bij een tankstation wordt even gestopt en geeft Marcel de bestelling door en hoe laat we er ongeveer zijn.. Dan duurt het niet zo lang voordat we onze lunch krijgen.
De hele reis zien we steeds 2 dezelfde Nederlandse reisgezelschappen die met een grote bus reizen.
De familiereis en een andere bus. En die is ons net voor bij het restaurant.
Dat geeft Loes de tijd om haar verzameling motortaxi's vol te maken.
Zij gaat van al die verschillende gekleurde mototaxi's een collage maken.
Ze mist nog een groene en een oranje. Op het centrale plein vlakbij rijden deze karretjes af en aan. En ze krijgt inderdaad haar verzameling vol.
Dit is ook de laatste kans, want in de bergsteden rijden deze niet.
Ik heb iets uitzonderlijks besteld. Hamburque classica.
Met natuurlijk een glas vitamientjes. Ik denk dat ik daar deze hele vakantie niet meer van af kom. Dat wordt thuis een beetje afkicken.

Als we de bergen inrijden, rijden we in de mist. Minder leuk, dus probeer ik wat te lezen. Maar ik kan mijn oogjes weer niet openhouden.
Dan maar oogjes dicht en snaveltje toe.
Als ik weer wakker wordt zijn we boven de mist uitgestegen. En later zien we in de verte de vulkaan Misti.
Steeds dichterbij komt deze. En kunnen we ook de andere 2 vulkanen zien.
Als we ze mooi duidelijk kunnen zien, maken we een fotostop.
In het laatste licht kunnen we ze nog bewonderen. Wat dat betreft hebben we geluk. Meestal komt de toer op deze plek als het al donker is.

Het betekent ook dat we niet ver van Araquipa meer af zijn. Want Araquipa ligt aan de voet van de vulkaan Misti.
We rijden terwijl het donker wordt door Araquipa, de 2de grootste stad van Peru.
En ca 6 uur zijn we bij het hotel. Met de prachtige naam
La casa de mi abuela. Het huis van mijn oma!! Dat moet geluk brengen.
En dat hebben we ook wel nodig. Want als we op straat staan kunnen we een aardbeving voelen. Weliswaar een microotje, maar toch!!!
Aardbevingen zijn hier in Peru niet ongebruikelijk. En de stad ligt aan de voet van een slapende vulkaan. Maar je weet nooit wanneer die wakker wordt. Een langdurige, heftigere aardbeving kan hem zomaar wakker maken.

We gaan eten op een terras van een restaurant 3 hoog aan la Plaza del armes. En we hebben een prachtig uitzicht over de stad. Met de kathedraal prachtig verlicht voor onze neus.
Op de stoelen liggen wollen ponchos voor het geval we het koud hebben.
Ik ga natuurlijk weer wat nieuws proeven. Alpaca steak met quinoa risotto.
Eerst een pompoensoepje. Nou haal het je er maar vanaf. Dit is een grote kom, daar kun je met z'n drieën van eten. Ik eet dan ook niet alles op.
Luuk heeft zijn alpaca steak al en deze is mooi roze van binnen en erg smakelijk en mals laat hij mij weten.
Dan krijg ik ook mijn steak, maar die heeft wat langer gelegen vanwege het voorgerecht denk ik. Want die van mij is doorbakken en een beetje taai. Ik had hem eigenlijk terug moeten sturen. Maar ja ik ben niet zo assertilef.

We gaan weer terug naar het hotel en lekker slapen.
Goede beslissing dat ik een eigen kamer heb gekozen. Niemand heeft van mij last.
Ik kan gewoon tegen mezelf praten. Vroeg of laat het licht uitdoen. En andere irritante dingetjes.
En ik heb van niemand last.
Hoewel???? Er is wel iemand op mijn kamer. En iemand is behoorlijk irritant omdat zij nog lang op haar computer zit te tikken. Wat ze allemaal te tikken heeft weet ik niet. Maar ik wil slapen!!!

Heeft ze heel dom het advies van Astrid en Hans in de wind geslagen en online getypt. Heeft ze het opgeslagen en is vervolgens toch haar verslag kwijt.
Gaat ze potverdorie het hele verslag weer opnieuw tikken in word!!!!!
Daar word je toch niet goed van!!!!!!
Daarna kunnen we dan eindelijk gaan slapen. Veel te laat.

Saludos Gerrie

Vanmorgen moest zij dus nog gauw online om haar verslag op deze site te zetten.
Blijkt dat het er WEL opstaat. Gisteren was deze site vastgelopen en kon ze dat niet zien. Ze heeft nu hopelijk haar lesje wel geleerd. En tikt het in word, kopiëren hier naartoe en klaar!!!

Ik ga naar el desayuno. (het ontbijt)