Arequipa

Woensdag 23 juli 2014

Hola juntos

Het was gisteravond en vannacht erg koud. Extra deken op mijn bed gelegd. We hebben vandaag een vrije dag in Arequipa. We willen met een groepje op tijd bij het klooster zijn. Het groepje bestaat uit Hans en Jeanette, Liliane, Astrik en ik We gaan naar het monasterio de Santa Catalina. Ongeveer 8 uur vertrekken we. Onderweg wordt het nodige water ingeslagen. En we zijn om half 9 bij het klooster. In de lonely planet staat dat deze om 9 uur is geopend. Maar we kunnen al kaartjes kopen. Ik mag in mijn beste Spaans vragen of er ook een persoonlijke gids is. En die is er. Guida personal. Een vriendelijke dame die rustig en duidelijk Engels spreekt. Muy bien.

Een deel van het klooster is nog in gebruik voor 20 nonnen, waaronder 1 novice van 22 jaar. Dit zijn nonnen die in het klooster leven en werken. Vroeger mochten de nonnen niet naar buiten. Tegenwoordig mogen ze met 2 of meer wel naar buiten. Familie bezoeken ed. De kerk die bij het klooster hoort kunnen we ook niet van binnen bekijken, deze is voor de nonnen. Alleen ’s ochtends tussen 7 en 8 uur mag je naar binnen.

In het begin was er voor de stad een zachte steen gebruikt, maar deze was te zacht. En menig gebouw, waaronder het klooster is ingestort bij een aardbeving. Daarna is er witte vulkaansteen gebruikt. En dit is erg hard. Door deze witte vulkaansteen wordt Araquipa ook wel de witte stad genoemd.
Het gedeelte van het klooster dat wel opengesteld is, is voor de openstelling geverfd. Nu hebben ze veel muren in de koloniale kleuren geschilderd. Terra, prachtig blauw en een rode kleur. Heel mooi.

Het klooster is een kleine stad op zich. En is gesticht in 1580 door een rijke weduwe Dona María de Guzmán. Die bewondering had voor de heilig verklaarde non Santa Catalina uit Sienne (Italië)
De gids vertelt dat er een traditie bestond onder de rijke kolonisten. De eerste dochter moest trouwen. De tweede dochter moest naar het klooster om te bidden voor de familie. De derde dochter moest thuis blijven om voor de ouders te zorgen/gezelschap houden. En de rest van de dochters hadden vrije keuze. De tweede dochter ging met ongeveer 12 jaar naar het klooster als novice, gedurende 4 jaar. Hier leerde ze borduren, naaien, lezen en schrijven. De familie moest 100 goudstukken per jaar betalen hiervoor. Ze had wel contact met haar familie, achter een getralied raam kon ze met haar familie spreken, maar niet zien. Ze woonde in een eigen kamertje. En meesten tijds in stilte. Ze kreeg les van de nonnen. Na de mis moest ze haar rozenkrans opzeggen aan de hand van 55 schilderijen met de tekst erop, die door haar deel van het klooster liep.

Na deze 4 jaar mocht ze weer naar huis of non worden. Het werd als een schande beschouwd als ze weer naar huis kwam. Wanneer ze ingewijd was als non ging ze naar een ander deel van het klooster. Het sinaasappel klooster. In de binnenplaats hiervan staan sinaasappelbomen. Deze syboliseren vernieuwing en eeuwig leven. Eenmaal non moest haar familie voor haar een huisje kopen in het kloostercomplex en mocht ze 1 of 2 vrouwelijke bedienden hebben. Dit waren slaven, die wel naar buiten mochten om boodschappen te doen en de maaksels van de nonnen verkopen. Verder leefden deze in kamers boven hun meesteres ook in het klooster. En hadden dus nooit de mogelijkheid om zelf een gezin te stichten.

De nonnen leefden met 1 of meer nonnen van dezelfde familie in hun huisjes. Variërend van simpel tot weelderig. Afhankelijk hoe rijk de familie was.
Mannen mochten de nonnen nooit zien. Dus als er een man (bisschop, priester) in het klooster kwam dan moesten de nonnen een sluier voor hun gezicht dragen. Wanneer een non stierf werd ze opgebaard en dan werd er een portret van haar geschilderd. Waarvoor de artiest 24 uur de tijd kreeg. Tijdens het leven mocht de non niet geschilderd worden.

De bedienden deden de was op een plein waar bergwater heen werd geleid naar aarden vazen. Hier was ook het bad voor de bedienden. Voor rituele reinigingen. Er is ook een bad voor de nonnen, waar ze 7x per jaar een ritueel bad in namen. Water was slecht voor de gezondheid vond men in die tijd. Om aan schoon drinkwater te komen hadden ze een konische gevormde bekken van vulkaansteen. Dat gevuld werd met water. Hieronder stond een schaal waar het gefilterde water in op werd gevangen.

In 1871 was de reformatie van de katholieke kerk. En hierbij werden de bedienden afgeschaft. En moesten de nonnen zelf voor alles zorgen. Ook verdwenen de eigen huisjes. En kregen ze een gezamenlijke slaapzaal en een gezamenlijke keuken. Ze mochten naar buiten met 2 of meer.

Er heeft daar ook een non geleefd vanaf dat ze een jaar of 4 was. Sor Ana. Zij is heilig verklaard, vanwege haar accurate voorspellingen over de toekomst de wonderen die zij heeft verricht. Zij is meer dan 80 jaar oud geworden. En stierf in 1686.

Dan heb je nog het Groot Klooster, dat voorheen waarschijnlijk de kerk was. Maar dienst ging doen als slaapzaal voor de nonnen.
De nonnen van tegenwoordig borduren en naaien nog steeds om te verkopen, maar ze bakken ook koek en taarten om te verkopen. En daar hebben we in een patio lekker van geproefd. Met allemaal een lekker stuk taart en wat te drinken voor onze neus. Ik had heerlijke chocolade taart. Ik hoef vandaag geen lunch meer.

Dan gaan we naar Plaza de Armes waar op dat moment een demonstratie plaatsvindt van dokters. Tegen de slechte arbeidsvoorwaarden, de slechte betaling en tegen de privatisering van het medisch beleid. Wij weten allemaal wat dat voor consequeties heeft.

Vervolgens splits de groep zich Astrid en Liliane gaan shoppen. Hans, Jeanette en ik gaan naar de markt. Altijd leuk om te zien. Het is een overdekte markt met nonfood en food. Vooral de food sectie vind ik altijd geweldig. We komen eerst bij de fruit afdeling. Daar moet ik wel wat kopen, wat onbekend fruit en bekend fruit. Uiteraard zijn er ook allemaal sapstalletjes, dus we nemen een pauze met een heerlijk glas versgeperst/shaked fruit. Sinaasappel, mango en volgens mij nog iets. Na dat glas denken wij weg te lopen. Echt niet! De rest wat nog in de beker zit krijgen we ook nog. Dat is weer een volle beker heerlijk sap. Hiermee heb ik geen lunch meer nodig.

Natuurlijk zijn hier ook de slagers vertegenwoordigd. En er gaat niets van het dier verloren. Al het orgaan vlees wordt ook verwerkt. Er liggen geitenkoppen met de trachea er nog aan. Varkenskoppen. Hart, longen, lever, nieren, maag, hersenen, stierenballen met en zonder penis. Hier hoef ik niets van. Alleen stukjes hart, maar dit is ook een spier en smaakt lekker mals.

Uiteraard ook allerlei soorten granen. En natuurlijk de groenten. En vergeet vooral de verschillende soorten aardappelen niet. En de visafdeling inclusief gedroogde kikkertjes. Nou als je van al dit lekkers geen honger krijgt dan weet ik het ook niet.
Hans en Jeanette gaan terug naar het hotel. En ik ga nog naar het museum van Juanita.

Juanita, Ice maiden, is een bevroren mummie van een jong meisje, 12 – 14 jaar oud. Dat gevonden is op de top van de vulkaan Nevado Ampato in 1995.
Zij was één van de kinderoffers voor de goden. Om ze gunstig te stemmen. De kinderen werden op jonge leeftijd al geselecteerd en werden met alle eer en egards behandeld. Waren ze op hun 16de nog niet geofferd, dan waren ze vrij. Aangezien de Inca’s niet in de dood geloofden, maar dat je naar het volgende leven ging. Was dit een eer voor de kinderen en hun familie. Zij gingen naar de goden en werden zelf goden, die voor hun volk zouden zorgen. Ze werden geofferd in moeilijke tijden en in tijden van catastrofe. Het was een lange en moeizame tocht naar de berg/vulkaan en de beklimming hiervan. Door de vermoeidheid en hoogte waren kinderen al dodelijk vermoeid. Zij kregen een verdovend drankje te drinken en werden vervolgens door een klap op de rechterslaap gedood. Ze werden in prachtige gewaden gewikkeld en kregen allerlei offerrandes mee in hun tombe. In Peru en Chili zijn meerdere van deze kinderoffers gevonden. In het museum ligt/zit Juanita in een doorzichtige ijsbox, zodat ze goed bewaard blijft. Het was niet zo indrukwekkend, maar toch weer een beetje meer info over het leven van de Inca’s.

Dan heb ik het wel gezien met geschiedenis. Tijd om te shoppen. Marcel heeft ons een winkel aangeraden, waar ze echte babyalpaca wol kledingstukken verkopen. In de kleine winkeltjes is het vaak nep. Daar ga ik maar eens een kijkje nemen. Schijnbaar heb ik de verkeerde ingang, want ik kom in een hal met bollen wol. Waaronder babyalpaca in allerlei kleurtjes. Als ik nu niet kan slagen kan ik altijd nog zelf een poncho breien. De winkel heeft saaie kleuren en oubollige modellen. En het is ook nog eens hartstikke duur. Het mag best iets meer kosten voor goede kwaliteit, maar dan moet het ook echt heel mooi zijn. En dat is het niet.
Wol gaan halen dan maar?? Het is kwart voor 5, en die hal is al gesloten om half 5. Pech! Dan kom ik morgen toch gewoon terug. Kan niet dan zitten we al in bus.

Dan maar op pad voor de “nep????” We hebben eerder die dag een leuke sjaal/poncho gezien in effen kleuren die je op wel 8 verschillende manieren kunt dragen. Astrid en Liliane gaan ook mee, die vonden de dure winkel ook maar saai. En als we 3 van de poncho’s kopen kunnen we ook beter onderhandelen. We kopen elk een sjaal, ik een mooie groene. Vervolgens fungeert Astrid als model en maken we een fotoreportage hoe je de poncho allemaal kunt dragen. Deze is erg zacht. Misschien echt alpacababy wol??????

Op weg terug naar het hotel, duik ik nog een paar winkeltjes in en koop een echte nep babyalpaca trui. Hij is gewoon leuk en niet duur.

Tijd om het zachte fruit eerst maar eens op te eten, anders moet ik het morgen weggooien. En dat is hartstikke zonde. Dan gaan we eten in een restaurant van Gaston en Astrid. Dit zijn super populaire en gerenomeerde restaurants. Van de Peruaanse fusie keuken. Ik kies een gerecht uit dat ik nog niet ken met vis. Dit is een pittig gerecht volgens de serveerster. Dan kies ik liever wat anders uit. Maar zegt de serveerster de kok kan het ook minder pittig maken. Oké proberen dan maar. Wat kan daar nu mis aan gaan? Dan komen de gerechten eraan, voor sommige gigantische Peruaanse pizza’s, en allerlei ander lekkers. Mijn bordje ziet er maar karig uit met blokjes groenten, stukken aardappelen en her en der een verdwaald stukje vis. En het blijkt ook nog eens een koud gerecht te zijn. Dat is niet fijn!!!!!! Het smaakt wel, niet geweldig. En het is meer een voorgerechtje dan een hele maaltijd. En overal om mij heen zie ik de mensen smullen van hun gerechten. Ik ben jaloers, ik baal en ik heb nog steeds trek! De tweede dag dat het eten tegenvalt. En dat gebeurt mij niet zo vaak. Morgen eet ik gewoon een pizza, of pasta!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Tijd om te gaan slapen. Morgen moeten we de 5000 meter pas over naar de Colca canyon.

Buenas noches Gerrie