Cusco 2

Zondag 3 augustus 2014

Hola Janny.
Dat klopt in Azië heb ik een gevoel van thuiskomen. Al moet ik zeggen nu ik weer 2 dagen alleen op stap ben geweest en un poco Espanol heb gepraat, vind ik het alleen maar leuker worden.
Maar zo’n weekendje met z’n viertjes in Nederland vind ik ook geweldig leuk.
Ik ga de Inca trail op een rustig tempo lopen, zodat ik er ook nog van kan genieten. Zeker weten.

Hola Ilse
Wat spannend van je dochter. Heeft ze alleen gereisd door Panama en Costa Rica?
Zuid-Amerika wordt alleen maar leuker hoe beter Spaans je zelf spreekt. De mensen die met de toeristen om willen gaan doen hun best om Engels te praten/leren. Maar leuke gesprekjes met lokale mensen is toch een bonus.
En inderdaad, hoe meer je reist, hoe groter je lijstje wordt.

Hola juntos

Ik heb vanochtend tot half 8 kunnen uitslapen. We werden weer gewekt door knallen. Bij navraag blijkt dat dit knallen zijn die bij de kerk worden afgeschoten voor de mis. Apart.
Ik wil wel voor 9 uur in de kathedraal zijn. En dat gaat ook lukken.
Inderdaad is het schilderij met het laatste avondmaal bizar. Met een gevilde cavia prominent op een dienblad. En cocablaadjes op de tafel.
De kerk zit erg vol, ook met staanplaatsen. De mensen hier zijn nog erg kerks. Daarbij hebben ze ook nog verschillende geloven en rituelen uit de Inca-tijd. Dit hebben ze samengevoegd met het christelijke geloof.

Ik ga van de kerkmuziek naar de marsmuziek.
Buiten is er een militair poppenspel aan de gang. Compleet met militaire muziekbands, parades van militairen, hoge militaire piefen die staan toe te kijken, en de plaatselijke bobo’s op de ereplaatsen.
De vlaggen worden plechtig naar de vlaggenmasten gedragen en ik verwacht dat deze zo gehesen zullen worden. Maar niet dus. Het duurt, en duurt, en duurt, en ........
Zelfs een aantal hoge omes vinden het te lang duren. Ze bellen met hun mobieltje maar vast naar huis.
Schat ik ben iets later thuis, hier op het werk gaat het wat langer duren.
De troepen worden geïnspecteerd door 2 hoge omes. En eindelijk worden de vlaggen gehesen.
Een aantal bobo’s uit de stad mogen hieraan meehelpen. Wat een lol!
Eerst wordt de 7 kleurige regenboog van Cusco gehesen, compleet met lied van Cusco???
Dan wordt de vlag van Peru gehesen, natuurlijk wordt hierbij het volkslied gespeeld.
Dan ga ik weer op de trap zitten. Even later wordt er weer muziek gespeeld en de Peruaan naast mij stoot mij boos aan. Schijnbaar wordt het volkslied weer gespeeld. Ik moet dus weer gaan staan.
Na de parade van de militairen, volgt een parade van burgers. Scholen, universiteit, justitie, sportclubs enz. Sommigen marcheren fanatiek op de muziek. Beentjes hoog de lucht in.
Dan komen weer de militairen. Ja, dat heb ik nu wel gezien. Ik ga verder.

Ik wil de 13- en 14 hoekige steen vinden. Marcel heeft ons eergister avond de beroemde 12-hoekige steen laten zien. En het straatje gewezen waar een 13-hoekige steen is. En hij heeft ons zelfs een 14-hoekige steen laten zien. Die wil ik op de foto zetten, als ik deze weer kan vinden.
Helaas dat lukt dus niet. Jammer.
Ik vind wel een straatje met uiteraard souvenirs, waar ze de armbandjes hebben die Sandra graag wil. Komt dat even goed uit.

Dan dwaal ik nog verder door de kleine straatjes en is het tijd voor de lunch. Ik kom bij een klein bakkerijtje. Waar ik hot chocolate en een empanada con jamon y queso eet. Ik neem nog een heerlijke meergranen bol mee voor vanmiddag.

Gisteren had ik in één van deze kleine straatjes een oud mannetje gezien die figuren in kalebassen aan het snijden was. Dat wil ik wel beter bekijken, maar ik kom hem deze keer niet tegen. Ook jammer.

Dan zie ik een bordje dat het Coca museum vandaag gratis is. Mooi, dan ga ik daar maar eens een kijkje nemen. Op de binnenplaats is een trotse jonge vader met zijn dochtertje van 15 dagen oud.
Cute!!!!!!!!!!!
De geschiedenis van het cocabladeren kauwen gaat duizenden jaren terug. Al ver voor de Inca’s.
Er zijn keramische potten en beelden gevonden waarbij een bolling in de wang gevormd is van het bolletje coca bladeren. Ook zijn er in potten en tassen resten coca bladeren terug gevonden.
Sinds de jaren 90 is het cocabladeren kauwen weer gelegaliseerd. Omdat dit een zeer oude traditie is, wat toch wel gebeurde. En het kauwen op de bladeren niet verslavend is. En er ook medicinale werking aan de cocabladeren wordt toegeschreven.
Wat dus niet kan is cocaïne produceren. Uiteraard.
Er is ook een foto en gedicht van Freddy Mercury dat hij heeft geschreven. Helaas ben ik vergeten dit over te schrijven.
Het gaat over zijn eerste liefde toen hij 16 jaar was, waar hij niet zonder kon. Een verboden liefde.
Die hem liefde, pijn, ziekte en dood heeft gebracht. Haar naam: Cocaïne.
Triest.

Er zijn hier zoveel kleine straatjes met overal verkopers of vrouwen in klederdracht waar je tegen betaling een foto van mag maken. Het enige wat ik nu wil kopen is een fles water. Ik heb dorst.
Bij het kraampje spreekt een oude man mij aan. Hij heeft een witte plastic tas bij zich, waar bewerkte kalebassen in zitten. Het is het mannetje van gisteren. Toevallig.
Ik moet mee op een bankje komen zitten om de kalebassen te bekijken. Ze zijn wel heel mooi, moet ik toegeven.
Hij vertelt dat hij niet uit Cusco komt, maar uit Huancayo. 8 uur rijden met de bus vanuit Lima naar het zuiden. Hij heet Dacio Seguil D.
Zijn vader heeft hem het vak geleerd, en hij laat een foto zien waarop hij en zijn vrouw staan bij onbewerkte en bewerkte kalebassen.
Hij laat mij zien hoe dit te werk gaat. Hij heeft een kalebas die nog verder gesneden moet worden. En met een klein mesje begint hij er figuren in te snijden. Bij de kalebassen die klaar zijn zie je verschillende kleuren. Ik vraag hoe die erop gemaakt zijn. Door de verschillende delen te branden, vertelt hij. Negro is lang branden, moreno is kort branden. Zo krijg je verschillende schakeringen van zwart, bruin, en blank.
Ik heb een mooie kalebas in de hand met Inca motieven. De condor, poema, serpent, zon, maan, Machu Pichu, Inca’s. Dat allemaal op een kleine kalebas, echt een meesterwerkje.
Ook heb ik een mooie Panchamama = moeder aarde gezien. Met oa lama’s, mujer, hombre (vrouw,man).
Hoeveel kosten deze? 2 voor 120 soles. Daar kijk ik toch wel heel bedenkelijk bij. 2 voor 110 soles.
Iik wil ze uiteindelijk graag voor 60 soles. Dus het onderhandelen begint.
2 voor 50 soles. ------ 2 voor 100 soles. 2 voor 60 ---------------- 90 70 ------- 90
Uiteindelijk wordt het 85 soles. Boven mijn prijs, maar ik kon het niet over mijn hart krijgen om bij 60 te blijven. Ik heb nu zeker teveel betaald. Maar deze man gun ik het.
Hij signeert de kalebassen en ik vraag of hij ook zijn geboorteplaats erop wil zetten.
Hij wenst mij nog een fijne reis toe. Wat leuk dat ik een beetje Spaans kan. Anders had ik nooit zo’n leuke gesprekjes gehad. Dit vind ik echt een cadeautje.

Ik wilde naar weer een andere beroemde kerk gaan, die op de fundamenten van een Inca tempel is gebouwd. Maar ik heb daar helemaal geen zin meer in.
Ik ga lekker dwalen door de kleine straatjes en mensen kijken.
Tot ik moet plassen. Het zal weer eens niet.
In dit kleine straatje is een kleine picanteria, kan ik meteen wat drinken. Zoals in bijna al deze Spaanse straatjes. Zijn de huizen om een vierkante binnenplaats gebouwd. Vaak heel verrassend mooi.
Hier is een klein binnenplaatsje en er zitten 2 mensen aan een biertje, geen toeristen. Ik vraag natuurlijk naar jugo (sapje). Dat hebben ze niet. Ze hebben agua, coca cola, Inca cola en natuurlijk cerveza. Cusqueno uiteraard. Liter fles.
Ze hebben ook een kleine Cusqueno negra (donker bier). Die wil ik nog steeds proeven, dus doe mij die maar.
Si, si een kleine. Een fles van 625 ml. 5,5 %. Maar wel héél lekker.
Als de fles half leeg is ga ik maar weer, en neem de fles gewoon mee. Ipv met een waterfles door de stad te slenteren, loop ik nu als de eerste de beste alcoholist met een fles bier door de stad.
Onderweg wordt er vrolijk salut naar me geroepen. Ik roep vrolijk terug.

Op een plein is het een drukte van jewelste. FF kijken wat daar te doen is.
Er zijn meerdere plekken waar je warm eten en drinken en andere versnaperingen kunt kopen.
Verder is het niet veel bijzonders. Gokspelletjes, verkooppraatjes. Terug naar het hotel.
Daar maar eens gevraagd of onze tassen voor de trail al zijn gebracht. Die zouden er gisteravond al zijn, maar waren er nog niet. Nu dus ook nog niet. Misschien vanavond om 9 uur. Hoezo misschien??? Zeker weten. Morgen worden we om 6 uur opgehaald, en moet alles ingepakt zijn voor de Inca trail.
De man van het hotel zegt dat hij er ook niets aan kan doen, dat dit door de Inca trail company geregeld moet worden. Dat klopt, dat snap ik. Misschien moet Marcel vanavond de company maar eens bellen.

Het is weer bijna tijd om te gaan eten. Vanavond gaan we naar een vegetarisch restaurant.
Hierna is er 4 dagen stilte. Geen internet op de trail. Jullie horen daarna wel hoe het is gegaan.

Hasta luego (tot later) Gerrie