NZ dag 28 Whangarei Poor Knights Islands

vrijdag 26-2-2010

Vandaar wordt een duikdag. Ik ga duiken bij de Poor Knights Islands.
Dit hoort bij de top 10 duikplaatsen in de wereld. Dus ik kijk er echt naar uit.

Het is goed geregeld door de duikorganisatie. Ik word 's ochtends om 7 uur opgehaald met een busje.
Want Tutukaka beach is 30-35 km hier vandaan. Zonder auto kun je er niet komen.

Ik ga met de boot Calypso en de open water duikers al of niet in training.
Omdat ik 3 1/2 jaar niet gedoken heb moet ik een refresh duik doen.
Dus ik duik relaxed met mijn eigen prive duikinstructeur, Hemi.
Hij komt uit Malta.

De boottocht naar de eilanden duurt ongeveer 1 uur. Maar voordat we daar aankomen hebben we onze eerste bonus binnen.
Er wordt een grote school dolfijnen gesignaleerd. En de boot gaat erop af. Prachtig een echte grote school/groep dolfijnen rondom de boot. Dat is genieten!!!!!
Helaas had ik besloten mijn camera eens een keer niet mee te sjouwen. Dom, dom, dom. Maar na 5 weken dat ding op mijn buik gedragen te hebben, vond ik dat ie wel voldragen was en van mijn buik af kon.

Ik heb nu wel 100% mijn aandacht bij de dolfijnen kunnen houden, ipv door de zoeker turen en switchen naar dolfijnen die dan daar en dan hier boven komen. Fair enough!

Tijdens de bootreis neemt Hemi met mij nog een stuk theorie en praktijk door. Maar dat zit er allemaal nog goed in blijkt. Moet geen probleem zijn.

De duik wordt ook geen moeilijke en geen diepe duik, omdat we op een plaats zitten voor open water duikers/leerlingen.
Op de bodem moet ik eerst nog 4 praktijk oefeningen doen voor de veiligheid en all goes well.
Dus go for it, let's dive!

Wat een fijn gevoel weer, heerlijk rustig in het water kijken en kijken en kijken. Alleen het geluid van de bubbels uit de ademautomaat.
Ik zie allerlei vissen van klein naar groot, geen idee hoe ze heten, maar wel mooi.
We spotten een paar murenen, naaktslakjes. En IK spot een mooie, grote scorpiofish, dit is een soort steenvis.

Het is geen subtropisch water, maar er komen hier toch een aantal subtropische vissen voor, die nergens anders in Nieuw-Zeeland voorkomen.
Die komen met een vertakking van de Australische zeestroom, de subtropical East Auckland current, hier naartoe om te overwinteren. Want dan blijkt het hier toch een paar graden warmer te zijn dan daar.

We blijven iets meer dan een uur onder water. De schipper heeft gewaarschuwd dat niemand in zijn suit mag plassen, anders krijg je met een dikke zwarte stift op je voorhoofd Swash geschreven.
Dus bij het klimmen in de boot zeg ik dat ik heel snel moet zijn, anders swash ik in mijn suit.
Hij helpt mij heel gauw uit mijn uitrusting.
En ik haal het naar de wc.

De Poor Knight Islands zijn niet alleen een maritiem natuurreservaat. Maar ook boven water zijn ze een natuurreservaat.
Er broedt hier een bepaald soort vogel dat nergens anders in de wereld broedt. Verder komen hier nog meer zeldzame vogels voor.
En een zeldzame soort leguaan die hier van nature voorkomt.
Ook een groot soort sprinkhaan heeft hier zijn thuis.
Kortom zowel boven als onder water is de natuur de moeite waard om te behouden.

Lunch heb ik zelf meegebracht. Thee/koffie/hot choclate is er op de boot.
We varen met de Calypso een grot binnen. Dit is de grootste zeegrot in de wereld.
En hij heet Riko Riko Cave. Maori's voor glinsterende wanden. Als het zonlicht op de wanden schijnt dan glinsteren ze in het licht.
Dit is in de winter als de zon laag staat, nu is er schaduw in de grot.
Maar wel een goede akoestiek.
We moeten met z'n allen Rikooooo roepen en een keer flink op het dek stampen.
Dit galmt helemaal na in de grot. Alsof er onweer is.

Genoeg leut. Tijd voor de 2de duik.
Ik hoef niet meer met de instructeur mee, en ga met de groep mee.
Ik word buddy van Matt, open water diver MET camera.
Nou dat is wel te merken. Hij heeft alleen maar oog voor wat er voor zijn camera komt. En heeft meestal niet in de gaten waar ik, zijn buddy is. Gelukkig weet ik wel waar hij uithangt.
We volgen met een groep van 6 duikers de duikgids.
Deja vu. Snelle zwemmers, diep-ondiep-diep in het water. De flippers vliegen me letterlijk om de oren. Zo ben ik ook begonnen.
Ik blijf op mijn gemakje achteraan peddelen.
Spot nog een mooie grote scorpiovis, en kan dit nog aan Matt laten zien.
Maar de murene die ik tussen de waterplanten zie, zie ik alleen. Iedereen zwemt te ver vooruit. Pech.

2 Duikers moeten al naar de oppervlakte, geen lucht meer.
Op een gegeven moment gaat Matt, zonder waarschuwing, ook naar de oppervlakte, gezellig een praatje maken met een snorkelaar. Dit blijkt zijn partner te zijn.
He duh! Nu ben ik je partner/buddy.
Vragend signaleer ik de divemaster/gids. Hij gebaart, kom maar met mij mee. En teamt me op met iemand anders.
Matt zwaait een keer en blijft boven.
Gelukkig, want ik heb nog genoeg lucht.
Even later moet ook deze buddy naar de oppervlakte. Dit kan ze alleen.
En de gids en ik gaan samen verder.
Heerlijk gewoon rustig peddelend, kijkend zien we nog van alles.
Hij spot nog een mooie grote murene als toetje. En dan moet ik ook naar boven. Langzaam zwemmen we richting boot naar boven.
En ook dit keer geen swash. Goed he?
Duik nr. 81 en 82 zitten er weer op.

Ik heb de smaak weer te pakken en ga morgen weer duiken. Dit keer op hopenlijk een andere locatie rondom de Poor Knights Islands.
En dan mag ik met een ander schip mee met advanced divers.
Niet een garantie dat ik meer en mooiere dingen zie. Maar toch, je weet maar nooit.

Bij de hostel regel ik voor de laatste 5 dagen kust een hostel in Paihia, op loopafstand van het strand. Deze staat het hoogst genoteerd, dus ik ben benieuwd.
Alleen hebben ze hier geen dames dorms, maar alleen gemixte dorms.
Weer een nieuwe ervaring. Schijnt toch wel vaker gebruikelijk te zijn in Nieuw-Zeeland.

Ik heb mijn kamer deze nacht helemaal voor mij alleen. Luxe.
Ik maak kennis met 2 nieuwe bewoners. Jeremy uit Illinois en Yuta? uit Japan.
Jeremy fietst door Nieuw-Zeeland, wat mij niet zo leuk lijkt, want je moet constant over de autowegen fietsen.
Hij verteld over zijn werk, landscaper, dat hij al sinds zijn 12de doet, bij zijn vader in het bedrijf. En dat hij haat.
Leuke vooruitzichten voor de toekomst zo.
Hij wil graag iets anders gaan studeren, maar dan raakt zijn vader in een dip. Dus heeft hij de stap nog niet durven maken.
Samen filosiferen wij hierover. Maar het is en blijft zijn leven en zijn beslissing. Dus ik wens hem succes en wijsheid hierin.

Ook deze 2 knullen hebben een low-budget maaltje gehaald. Instant noodles en pasta.
Van Noell hoor ik dat dit heel vaak voorkomt. Op een gegeven moment is het geld een beetje op, en moeten er keuzes worden gemaakt. Het eten komt dan toch op de laatste plaats, boven dingen zien en meemaken.
That's life. En geen van allen zouden ze het anders willen. De ervaringen die ze met reizen opdoen zijn veel te waardevol. En ik kan ze alleen maar gelijk geven.
Al moet ik zeggen dat mijn budget een ietsje groter is dan hun budget.
Alhoewel, zij reizen langer dan ik. Vaak een paar maanden.
Maar als het moest, ging ik ook over op de instant noodles. Echt wel.

Noell verrast mij met het eten voor morgen. Morgen is er free BBQ ter ere van de verjaardag van Peter.
Hij weet dit niet. Ook komen zijn dochter en kleinkinderen morgen aan.
Noell heeft ze geboekt onder een andere naam. Zodat dit ook een verrassing blijft.
Leuk toch, logeren in een hostel. Je maakt nog eens iets mee.

Terwijl ik dit zit te schrijven komt Peter langs of ik een stukje Holland lust.
Ik krijg een echt Hopje en een dropje. Lekkerrrrr!

En dan is het alweer bedtijd. Morgen word ik weer vroeg opgehaald om te gaan duiken.

Sweet dreams.
Groetjes Gerrie